Maandag, 20 juni 2022 Ennis Ierland

Kan het nog Ierser …

Deze morgen stonden we al om zes uur naast ons bed met een tas koffie in de hand. Selfmade by Jos.

Niettegenstaande de ferry terminal maar enkele mijlen van ons pensionnetje verwijderd was, waren we vroeg opgestaan.

Je weet maar nooit wat er tussen komt, en de boot missen dat wilden we alleszins vermijden.

In het pension was het erg rustig, zoals we dat "stillekesaan" aan het gewoon worden waren. Er was geen kat te bespeuren.  We konden de sleutel in de locker achterlaten, dat had Mevrouw Claire ons “getext”, zodat we weer niet zouden vergeten waar hem te leggen.

Dat alles maakte dat we reeds om 7u30 bij de terminal, vooraan in de rij voor de motoren stonden en alzo als eersten de boot op konden rijden.

Het was zonnig weer, bijna geen wind te bespeuren en de temperatuur was 13 graden en oplopend. Later op de dag zou het constant 22 graden blijven.

Stipt om 9 uur zette ons vaartuig koers naar Dublin.

Het gisteren gereserveerde ontbijt bleek een echt Engels ontbijt te zijn, met echt alles erop en eraan, zoals ik het enkele dagen geleden al eens geschreven had.

De zee was uiterst kalm, de boot bewoog bijna niet, alleen voorwaarts natuurlijk ;-). Dat zorgde er tevens voor dat we ons ontbijt mee naar Dublin konden nemen.

In de publieke ruimte op deck 8, waar de meeste passagiers vertoefden, dronken we nog een 7up, neeé geen colaatje deze keer.

Mensen van allerlei pluimage, veeal Engelsen (dat hadden we gezien aan de nummerplaten op hun voertuigen) deden zich tegoed aan vooral alcoholische dranken.

We zagen een stokoude cowboy, misschien wel familie van John Wayne, compleet met lederen hoed en dito broek. Of hij zijn paard bij had weten we niet. Een zeventiger met een “Trump kapsel” maar dan grijs. Nee, hij was het echt niet, want die zou nooit vier of vijf Guinness bieren drinken en dan nog recht weglopen. Iemand uit Malle, die ons Kempisch accent had gehoord, kwam even een praatje maken, toeval toch hé.

De vaartijd werd gerespecteerd en om 12u30 bolden we met onze motoren de losplaat af, Ierland tegemoet.

Ierland ja, de Engelse Ponden werden weer Euros, de mijlen weer kilometers, de schapen weer kalveren en de benzine weer duurder.

Het Ierse landschap kun je vergelijken met Zuid-Engeland en Zuid Wales voor wat respectievelijk Oost- en Midden Ierland betreft. 

Een redelijk vlakke streek met weilanden die op vele plaatsen begroeid zijn met laag struikgewas. Ook de hagen langs de weg en de stenen muurtjes die de scheiding vormen tussen de verschillende perselen, zijn ook hier aanwezig, maar dan in mindere mate, dunkt me. Verder naar het westen wordt het landschap ruwer en ruwer, dat beloofd voor morgen.

Althans dat is wat we zagen toen we over de M6 dit land van oost naar west doorkruisten.

Vrij laat in de namiddag zorgde Mevrouw Boeking voor een slaapgelegenheid nabij de Ierse Westkust.

We overnachten in een B&B met de naam Knockaderry House aan de Knockaderry Grove in Ennis.

Kan het nog Ierser…

Sleep well