Woensdag 22 juni 2022, Rosslare Ierland

We hebben een Amerikaan aan ons laars,

De uitbater van onze B&B op Valantia Island, vertelde gisteren bij onze aankomst, dat het ontbijt tussen 9 en 10 uur zou zijn. Een tegenvaller, want we hebben vandaag een zware rit te verwerken.

Het is te zeggen nog een groot deel van de Ring Of Kerry doen en dan van West naar Oost dwars door Ierland naar Rosslare, waar we hopen morgenvroeg , donderdag dus, de ferry naar Engeland te nemen. 

Na onderhandelingen met de chef zouden we toch om 8u30, en uiteindelijk om 8u15 aan het ontbijt kunnen.

Om tijd te winnen, en volledig tegen onze gewoonte in, besloten we om aan tafel te gaan in onze motorkleren.

We waren al heel vroeg op, en brachten onze spullen eerst naar onze motors, wat, zo zou later blijken, redelijk wat lawaai met zich meebracht, vooral door het geklepper van onze motorlaarzen op de stenen vloeren.

Een Amerikaans echtpaar werd hierdoor (te) vroeg gewekt en belde naar de manager, die op zijn beurt ook uit zijn bed moest, denk ik, gezien het vroege uur. Die Amerikanen toch, hé. Zouden ze schadevergoeding eisen, of een rechtszaak aanspannen ?

Duizend maal excuus Mister Manager, we waren ons er niet van bewust.

Iets na negen verlieten we langs de brug in Port Magee het eiland, en na enkele omzwervingen door piepkleine verlaten asfaltbaantjes, die Mijnheer Goegel ons tot onze verrassing voorschotelde, draaiden we de Ring van Kerry op.

Pas op, deze ring is niet zoals bijvoorbeeld de Ring van Antwerpen, maar het is een asfaltbaan die zich van dorp naar dorp tussen het glooiend landschap slingert en waar verschillende toeristische attracties te bezoeken zijn, zoals oude ruïnes van kastelen of burchten en waar je wegbewijzering vindt voor wandelpaden of eetgelegenheden, enzovoort en zo verder.

Zoals al eerder aangehaald, verder naar het zuiden wordt het landschap ruwer en ruwer maar ook tegelijkertijd het uitzicht mooier en mooier.

De heuvels worden bergen en de weiden worden meer en meer onderbroken door kleine en grote rotspartijen met hier en daar kreupelgewas. Deze pracht is gewoonweg niet te beschrijven. Ik doe toch een poging … Grijze rotsformaties met daartussen groene grasvlaktes, waar koeien en schapen staan te grazen. Op grotere hoogte tussen de rotsen en de keien bespeur je dan weer grijs-witte geiten, die je verwonderd aangapen wanneer je passeert. Weinig of geen huizen, enkel dicht bij de zee zagen we in de verte er enkele uit het groen oprijzen. Alleen de rookpluim uit de schouw ontbreekt nog, maar het is nog maar pas juni.

Deze natuurpracht is zo mooi dat je bij het zien ervan, kippenvel dreigt te krijgen. Dit is een “must see” voor hen die er nog niet geweest zijn, en voor zij die er reeds waren, ze zullen terugkeren.

We reden de hele ring af tot in Killarney bij het Nationaal Park  met dezelfde naam.

Vandaar, het was intussen al na de middag, ging het over de N-wegen, zeg maar “nationals” in één ruk naar de KFC van Clonmel voor een hamburger met frieten en het gekende colaatje. 

We waren toen nog een dikke twee uur rijden verwijderd van de ferry terminal van Rosslare en we maakten van de gelegenheid gebruik om de overzetboot naar Fishguard (Engeland) te reserveren en tegelijkertijd een kamer voor de nacht te boeken.

Beter op tijd boeken dan (te) laat. Echter hebben we nog nooit naast onze motor moeten slapen. Ik moet er wel bij zeggen dat het ooit wel eens erg op het nippertje is geweest. (Scotland augustus 2018).

We slapen in een B&B in Rosslare met de heel toepasselijke naam “Ferryport House B&B”, op een kilometer van de boot die ons morgenvroeg om half acht naar Engeland zal brengen.

Go dti an chead uair eile (Iers voor tot de volgende keer met dank aan Mijnheer Goegel),

H.