Woensdag 19 oktober 2022, Punta Prima Torrevieja Spanje

’T is gedaan,

Wanneer ik dit schrijf zit ik op een terras nabij de carwash in Punta Prima onder een parasol. Het is stilletjes beginnen te regenen, ik troost mezelf want de temperatuur is nog 23 graden.

En ik klaag ook niet, want men is bezig mijn motor te kuisen. Ik heb een aantal redenen bedacht, je mag ze gerust uitvluchten noemen, om mijn machine niet zelf te moeten kuisen.

Eén, men mag hier op straat je auto of moto niet kuisen; Twee er is hier geen zelf-carwash; Drie, mijn tuin naast de woning is met een trapje omlaag, de motor erin krijgen zou nog gaan, maar eruit is niet mogelijk en vier ik ben moe …, lees: geen goesting.

Gisterenmorgen, na een lawaaierig ontbijt, het personeel van het hotel was de tafels en stoelen aan het herschikken, ben ik de oude stad van Toledo gaan verkennen. Met de motor is dat vier minuten en twee komma acht kilometer, zei Mijnheer Goegel.

Bij het benendenplein aan het kasteel “Alcazar de Toledo” paste mijn motor nog net tussen een zitbank en een bloembak. Vandaar ging het te voet door de smalle straatjes van de oude stad, berg op en berg af, naar de kathedraal en het marktplein in de buurt. Puffen geblazen… Pfff.

Ik kocht een postkaart in een van de vele souvenirs winkeltjes, maar een postzegel hadden ze er niet, ook niet in andere soortgelijke winkeltjes. Ik moest daarvoor naar een zogenaamde “estanquero” een tabakswinkel, maar daar hadden ze enkel zegels voor Spanje. Spijtig, ik wou die kaart sturen aan mijn schoonzus die in Lindelo woont. Op de terugweg naar mijn motor, die ik deze keer gemakkelijk terugvond, deed ik een laatste poging om aan een "Sello para Europa” te komen, en ja, die hadden er.

Ik postte de kaart en stuurde mijn motor richting Torrevieja, het was intussen half één geworden. Mijn Garmin GPS telde 464 kilometers autostrade zonder tolwegen. Allé vooruit…

Onderweg doemden er aan de linkerkant van de weg, boven op een heuvel, nabij Alcazar de San Juan in Castilië la Mancha, plots vier windmolens op. Neen, geen moderne om elektriciteit op te wekken, maar die mooie van het Don Quichot type. Mijnheer Goegel vertelde me achteraf dat het vier erg bekende molens zijn, en dat ze de naam dragen van onder andere Don Quichot zijn paard Riconante en van zijn denkbeeldige geliefde Dulcenea.

Ik nam de volgende afrit om er een foto van te nemen. Toen ik verder reed moest ik weer aan William Bouva denken (lees mijn verhaal van 4 oktober), als er nog een molen zou zijn die geen naam heeft …

Nog één stop om bij te tanken voor “mens en machine”, en na een dagtrip van 478 km hing ik mijn motorjas aan de kapstok.

Dit was dan meteen het einde van deze reis. 

De cijfers: vijftien dagen onderweg, 4676 kilometers, 227 liter benzine, X café con leche (niet bekend).

Tot nog eens,

H.