Vrijdag 25 augustus 2023 Brasschaat België

Het eindigde zoals het begonnen was ...

Het hotel in Schotten waar we de nacht van woensdag op donderdag hadden doorgebracht was niet het beste, ook niet het mooiste, noch het properste, maar het ontbijt en vooral de bediening maakte het weer goed.

Van het weer gesproken, ja das een ander paar mouwen.

Volgens de buienradar was er onweer op komst, waardoor we besloten om wat later te vertrekken. We kwamen er echter vanaf met een mals buitje, we hadden al erger meegemaakt.

Gisteren had ik Robo een Whatsapp gestuurd, en hem gevraagd of hij zin had in een koffie of zo. Ik had hem, evenals Martin, ontmoet bij onze motorreis door Patagonië enkele jaren geleden. Robo heeft een carrière als politierechter achter de rug, en geniet sinds kort van zijn pensioen.

Hij nodigde ons meteen uit bij hem thuis in Wiesbaden. We genoten er van koffie met een heerlijk stuk slagroomtaart. De opgedane calorieën zullen we er straks wel terug afrijden, maakten we onszelf wijs.

Na een gezellige babbel over toekomstige motorreizen enzovoorts, stelde hij voor om ons met de motor door zijn streek te begeleiden.

We reden over prachtige slingerende wegen door het Taunusgebergte, en hij zette ons af aan de oevers van de Rijn, niet zo ver van de Loreley.

Na een paar foto’s als bewijs voor later, namen we afscheid van Robo en zetten we onze koers verder langs de Rijn en passeerden daarbij de genoemde Loreley.

De Loreley is de naam van een rots die aan de oever van de Rijn ligt op de plaats waar deze een scherpe bocht maakt.

Rond de Loreley is er een legende geweven, die voor verschillende kunstenaars een inspiratiebron is geweest. Deze legende zegt dat een Sirene of Nimf met dezelfde naam aan de voet van die rots zit, en met haar gezang en schoonheid de schippers naar die bocht lokt en hun schepen tot zinken brengt. Drama, drama, drama …

De realiteit is mijn inziens iets anders. De schippers hadden vroeger soms een te hoog promille-schnaps-gehalte  in hun bloed en voeren wel eens te snel door die bocht, waardoor ze in de sterke stroming de controle over hun schip verloren en ten onder gingen.

Omdat deze versie de bekwaamheid van de schippers aantastte, verzon men er die legende bij. Of is dit te snel door de bocht ...

Verderop bij Boppard lieten we ons voor 7,60 € de Rijn overzetten met de veerpont. Voor die prijs kun je er niet voor zwemmen, zei iemand eens.

De gespannen relatie met Mevrouw Boeking was intussen zo goed als vergeten, en ze vond voor ons een hotel in Siebenbach, enkele kilometers van de Nurburgring. Het hotel draagt de naam, “Parc Fermé” met een verwijzing naar het rennerspark in de buurt.

Na de zoveelste Wienerschnitsel in het restaurant aldaar, genoten we van een goede nachtrust en konden we deze morgen weer de motor op voor de laatste 300 km van deze reis.

De wolken waren dik en donkergrijs, toch besloten we, stoer als we zijn, onze regenpakken in de koffers te laten.

Het eindigde zoals we, iets meer dan een week geleden, begonnen waren. Boven Hasselt kwam er een wolkbreuk die de E313 letterlijk blank zette, met stremmend verkeer tot gevolg.

Gelukkig bleef mijn haar nog droog.

Einde verhaal.

H.