Dinsdag 22 augustus, Vohenstrauss Duitsland.

Nieuwe schermutselingen bij het IJzeren Gordijn,

Na ons bezoek gisteren voormiddag aan The Gate of Freedom nabij Bratislava, het zoveelste gedenkteken dat herinnert aan de gruwelijke tijd van het bestaan van het IJzeren Gordijn, kreeg ik een bericht van Martin, mijn Oostenrijkse vriend, die ons een slaapplaats aanbood in zijn huis in Gmund.

We konden niet anders dan dit prachtige aanbod aanvaarden, want we zouden toch terugkeren via Oostenrijk.

Martin had dat huis enkele jaren geleden gekocht, zo vertelde hij later, en het laten inrichten als een B&B. Maar was er, wegens zijn druk bestaan, nog niet toe gekomen om het operationeel te maken. Wij zouden dan zo’n beetje zijn “Try-outs” zijn.

Onze GPS’en werden ingesteld, rechtstreeks naar Gmund, maar wel via de kleinere wegen, om de schoonheid van de Oostenrijkse landschappen niet te moeten missen. Nog 245 km te gaan. 

Rond de middag stopten we bij een Pizza-Kebab restaurant, even boven Wenen, om een lekkere maar vooral grote pizza te eten. Ik vroeg de Turkse uitbater of ik mijn familie mocht bellen. De man kon er wel om lachen.

Het moest wel de warmste dag van het jaar geweest zijn. De thermometer op mijn motor wees op een bepaald moment 39 graden aan. Ik trachtte mezelf wijs te maken dat dat mede kwam door de hitte van mijn motor, maar de zweetdruppels die als parels van mijn rug liepen dachten daar anders over.

Martin wachtte ons op bij het marktplein van Gmund, en begeleide ons naar zijn toekomstige B&B.

Na het sobere maar smaakvolle avondmaal in een nabijgelegen café, bleven we nog druk napraten tot ver na den tienen. Mijn mond deed er zeer van want de conversatie verliep volledig in het Engels, soms doorspekt met Duits en Vlaams.

We namen afscheid van Martin, hopelijk tot binnenkort, het ga je goed man!

Deze morgen na een overheerlijk ontbijt (dat zinnetje begint afgezaagd te worden) op het terras van een Bäckerei bij de Marktplaats van Gmund, vertrokken we richting Duitsland.

Maar alvorens aan de echte terugweg te beginnen, brachten we nog een bezoek aan het IJzeren Gordijn Museum van Nové Hrady daar vlakbij, hetgeen we de vorige keer hadden overgeslagen om met Martin een ritje te maken in zijn streek. (zie zaterdag 19 augustus).

Dat museum bleek een piepklein museum-ke te zijn, ondergebracht in een blokhut ter grootte van een uit de kluiten gewassen tuinhuis. Er was ook een twintigtal meter draadversperring, artisanaal aangebracht, wat me sterk deed denken aan de Dodendraad van WO I nabij Zondereigen/Baarle Nassau bij de Nederlands-Belgische grens. De geschiedenis herhaalt zich telkens weer. Tot spijt…

We vervolgden onze weg, en kregen al snel te maken met een wegomleiding, die normaal geen probleem zou zijn, ware het niet, dat er verder geen enkel aanwijzing was hoe die wegomlegging dan wel moest verlopen.

De Garmin GPS wist uiteraard van niks, en telkens we een zijweg insloegen , liep deze dood of was die ook opgebroken of afgesloten. De schermutselingen met die wegen bleven bijna twee uur aanslepen, tot Mijnheer Goegel voorstelde om langs Ceske Bodejovice om te rijden. Dat is wel ver hoor, Mijnheer Goegel!

We gaven ons dus nog niet gewonnen en deden nog een laatste poging, maar teveel offroad en de kans om na dat zwoegen, uiteindelijk toch nog te moeten omkeren , deed ons besluiten om Mijnheer Goegel als winnaar uit deze warme strijd, het was immers weer rond de 35 graden, te laten zegevieren. Op naar Ceske Bodejovice dus.

Met een vertraging van bijna twee uur en een handvol kilometers meer zijn we net voor de duisternis in ons hotel “Zum Zwartzen Bären” in Vohenstrauss in Duitsland aangeland.

Nu douchen, blog schrijven, slapen en dromen, misschien wel van Zwartzen Bären.

H.