Ha Giang, Vietnam, zondag 24 november 2019.

Het gevecht met het verkeer.

Na een uitgebreid ontbijtbuffet konden we de motor op. Het was nog vrij vroeg en er hing een lichte mist in het dal. De kilte van de ochtend greep ons aan toen we de weg opdraaiden en via het centrum de stad Sa Pa verlieten.

Het was zeer druk, wat we niet verwacht hadden aangezien het zondagochtend was.We moesten verschillende straatgevechten (*) leveren met autobussen, hard claxonerende camions en natuurlijk de onvermijdelijke brommers.

Na 35 km kwamen we bij de Vietnamese-Chinese grens. De Chinese grenspost ligt aan de overzijde van de Red River, die hier vanuit China, Vietnam binnenstroomt. Deze douanepost is bereikbaar via een brede brug over de rivier.

Er mogen geen motorvoertuigen vanuit China, Vietnam binnen. Wat betekent dat er ook geen goederen met een vrachtwagen ,of met eender welk gemotoriseerd voertuig, in Vietnam kunnen ingevoerd worden.

Dus … wordt alles op een fiets over de grens gebracht. De handelaars hebben daarvoor de zogenaamde “Porters” of koeriers ingehuurd die hun fiets overladen, en dat is zéér zacht uitgedrukt, met allerhande goederen en zo al duwend en trekkend Vietnam binnenkomen. (foto’s).

Vandaar trokken we verder door de bergen en volgden we min of meer de Chinese grens in Oostelijke richting. Dit gebied wordt vooral bevolkt door de Hmong. Één van de vele etnische groeperingen die in Vietnam gehuisvest zijn. Het zijn over het algemeen arme mensen en ze leven vooral in de bergen.

We bezochten een markt van de Flower-Hmong in Bac Ha. Ze hebben deze bijnaam ontleend vanwege hun kleurrijke klederdracht. Deze markt was echt de moeite waard om te bezoeken. (foto’s).

We vervolgden onze weg verder oostwaarts tot in Ha Giang waar we ons hotel vonden, inclusief de gekende plank met het laken erop.

Gelukkig blijven we maar één nacht …

(*) inhaalmanneuvers uitvoeren die net, of net niet, haalbaar waren.