Bào Lac Vietnam, woensdag 27 november 2019.(deel 2)

De mayonaise van Roel.

Reeds heel vroeg deze morgen, het moet zo rond vijf uur geweest zijn, want de onvermijdelijke hanen hadden zich al laten gelden, moest ik denken aan die onverwachte politiecontrole van de dag ervoor.

Dat kwam zo. Ieder van ons neemt in zijn motortas een kleinigheidje mee, het is te zeggen produkten die hier in Vietnam niet, of moeilijk te verkrijgen zijn.

Zo neem ik melk mee voor de koffie, Fons heeft confituur bij, Harry neemt de koffie of thee voor zijn rekening en Roel de mayonaise.

Door de bulten in de weg verliest Roel de mayonaise, en omdat ik als laatste reed zag ik het gebeuren. Ik maakte rechtomkeer om dat belangrijk ingrediënt op te rapen. Maar door het drukke verkeer verloor ik nogal wat tijd, en moest ik “full speed” achter mijn kompanen aan.

Staat daar toch een politiewagen naast de baan met vijf keurig in het uniform gestoken gasten.

Eén ervan doet teken om aan de kant te gaan. Ik hoop noch dat hij zich bedenkt, zodra hij ziet dat ik een grote buitenlander ben in plaats van zo een kleine Vietnamees. 

IJdele hoop, hij herhaalt zijn handgebaar en ik zet me aan de kant, twintig meter te ver omdat ik in het grint naast de weg niet te hard durfde te remmen met mijn voorrem, want een achterrem, ondanks de inspanningen van een garagist, had ik nog steeds niet.

De agent komt op me toe, misschien wel geïrriteerd omdat hij twintig meter moet lopen, denk ik bij mezelf, en hij vraagt iets in een bedenkelijk Engels waar ik geen lap van versta. Ik antwoord met “wacht efkes” waar hij ook geen lap van verstaat.

Ik was intussen afgestapt en nam mijn papieren uit mijn motortas. Ik toonde mijn paspoort, maar hij zei zoiets van: No, no, papers, papers... Ik denk “Holy shit” die vraagt de papieren van de motor, en die heeft Thanh onze gids, maar die rijdt ergens kilometers vooruit.

Ik toon hem mijn Europees rijbewijs, en weer zegt hij no, no, en iets daarachter wat ik weer niet versta. Ik geef hem dan mijn internationaal rijbewijs, en tussen dat boekje steekt de vertaling ervan in het Vietnamees. Hij kijkt aandachtig naar de foto, dan naar mij, weer naar de foto en dat herhaalt hij nog ne keer of vier.

Dan loopt hij ermee naar de overkant waar zijn collega’s bij de politiewagen staan. Er wordt wat over en weer gepraat waarna hij terug komt en mijn documenten  afgeeft en zegt: o.k. sir !

Ik steek opgelucht alle papieren terug in mijn motortas, maar vooraleer ik op mijn motor stap neem ik mijn camera en vraag hem beleefd of ik een foto mag nemen. Trots poseert hij naast mijn motor.

Ze zijn nog zo slecht niet die mannen.

Wanneer ik doorrij bedenk ik, wat als hij de papieren van mijn motor had gevraagd …