Vrijdag 7 oktober 2022, Moreira Portugal.

De Madonnas with the big Boobies. 

Toen ik deze morgen om half acht de ontbijtzaal van het hotel binnenstapte, was er niemand. De hele zaal voor mij alleen.

Nochtans had ik me niet van uur vergist. Ik wist intussen al dat er in Portugal geen winteruur geldt. Dus in plaats van half negen, zoals dat nog op mijn horloge te lezen was, was het half acht. 

Maar al snel kreeg ik gezelschap van enkele werklieden, althans dat dacht ik, aan hun werkkledij te zien.

Het ontbijt smaakte effenaf goed, waarschijnlijk ook omdat ik de avond ervoor alleen maar een banaan en enkele droge koekjes had gegeten. Ik had het hotel niet meer willen verlaten, bij gebrek aan goesting en ook omdat er kilometers in de omtrek geen eetgelegenheid te vinden zou zijn, dacht ik.

Ik nam uitgebreid mijn tijd, want het was nog maar een korte rit naar Porto. Rond half tien, plaatselijke tijd, zat ik op de motor. Het was vrij druk op de weg en dat was ik al enkele dagen niet meer gewoon. Even aanpassen dus!

Ik reed geruime tijd op de N1, de oude baan naar Porto. Na heel wat kilometers, stuurde mijn GPS me meer westwaarts richting kust. Het was de bedoeling om nog een hele tijd de kustlijn te volgen in plaats van de N1 of de autostrade Lisboa-Porto te nemen.

Op een gegeven ogenblijk reed ik langs de kust zonder de oceaan te kunnen zien, alhoewel we er slechts enkel tientallen meters vandaan waren. Het zicht werd ontrokken door een lang en smal dennenbos. De asfaltbaan die ik volgde liep er langs door , parallel met de zee.

Deze baan zat vol bulten, tengevolge van wortelgroei onder het wegdek. 

Bulten waren er ook naast die weg. Want bijna aan elke inham zat er wel een “Madonna with the big boobies” te wachten op een klant. Mijn motor leek even te sputteren bij het passeren ervan, maar vervolgde dan rustig zijn weg.

Aan één van de zijwegen sloeg ik links in, en kwam zo bij de kust. Letterlijk tot bij de zee, dat zul je op veel plaatsen niet meer meemaken.

Ik stapte af bij een pier om enkele foto’s te nemen. De oceaan was woester dan ik dacht. Grote golven kwamen hoog aangedreven, waarna ze uit elkaar spatten op de golfbreker. Mooi om zien.

Wanneer ik uiteindelijk na enkele omzwervingen, (lees: cafés con leche y pasteles), Porto binnen reed, zag ik vanop de motor deze prachtige stad aan de Douro liggen. Hier wou ik wel foto’s van maken.

Ik kon mijn motor parkeren in een nabijgelegen parkeergarage. Motoren gratis! Dat stond er wel niet, maar mijn motor kon net tussen de slagboom en de muur door.

Het was maar twee minuten stappen, om vanop de spoorwegviaduct foto’s te trekken. Daarna zou ik nog even door het stadscentrum rijden, om dan vroeg in het hotel aan te komen om me op te frissen, want de vermoeidheid van de afgelopen dagen begon te wegen.

Maar … ik vond die parking niet meer terug, nogthans het was maar twee, hooguit vijf minuten stappen daar vandaan.

Links in een straat, rechts in een andere straat, twee straten verder, een straat terug, naar beneden de stad in, terug naar boven richting station. Niks , nada, rien, nothing te vinden.

Ik vroeg het aan een voorbijganger, Do you speak Ingles sir? No, sorry. Een tweede, no sorry, Spaans misschien? Un poco. Ja, ik ook un poco. Ik probeer uit te leggen dat het een betaalparking is onder de brug van de spoorweg. De naam? Weet ik niet… geen ticket hé.

Ik vraag het aan twee vriendelijke Portugese voorbijgangers die enkele woorden Engels spreken. Maar “train” en “bridge” horen daar precies niet bij. Ze nemen me mee naar twee betaalparkings in de buurt, maar geen van beide komt me bekend voor.

We zijn inmiddels anderhalf uur verder. Dan namen deze twee behulpzame jonge mannen me mee langs smalle straatjes stad inwaarts.

Ze gaan hier toch mijn geld niet afpakken zeker, schiet het door mijn hoofd. Maar neen, we kwamen in een glazen gebouw, waar ze schijnbaar iemand kennen die Engels spreekt. Ik vertelde de dame in kwestie, in welk soort parking mijn motor staat. Parking onder de spoorwegbrug enzovoort…

En toen zei de jongste van de twee plots: ah sim agora eu sei, vamos(*). Wat wil zeggen: Oh ja, nu weet ik het, kom maar mee. En dan terug vanuit de benedenstad, want daar waren we intussen aanbeland, naar boven naar het treinstation. 

Allemaal bergop. Ik was kapot, en zag dat de jongeman af en toe vertraagde om me te laten volgen. Het zweet liep van mijn lijf. Ik was letterlijk doornat van het zweet, en mijn hart klopte tegen honderd per uur.

Op enkele tientallen meters van de parking herkende ik de plaats, en dacht hoe kun je zó stom zijn. Ik had me na het maken van de foto’s van straatje vergist, en het ook nog eens nagelaten om mijn parkingplaats vast te zetten in mijn Iphone. Zeventig met het verstand van zeven ;-).

Ik bedankte de jongeman uitvoerig en gaf hem het “ontdoken” parkinggeld als erkenning voor zijn bereidwilligheid. Bij het verlaten van de parking paste mijn motor nog net tussen de slagboom en de muur.

Ik volgde mijn GPS door de veel te drukke binnenstad van Porto en zocht daarna mijn hotelkamer op. Ik verblijf op enkele kilometers van de luchthaven, waar ik morgen mijn motorvrienden zal ontmoeten, om met hen de reis Porto – Bilbao aan te vatten.

En nu te bed!

H.

(*) ik heb dat natuurlijk niet verstaan, maar heb het daarna opgezocht J