Donderdag 12 oktober 2023 Tortora Italië.

Mijnheer Goegel bood weerom soelaas….

De dag begon, zoals dat de laatste week de gewoonte was, met een Italiaans ontbijt. De meesten lieten, zoals wij Belgen dat gewoon zijn, de zoetigheden aan de kant, en deden zich te goed aan kaas en ham of roerei met brood, of meer van die zogenaamde “hartigheden”.

Anderen lieten zich verleiden door de smakelijk uitgestalde zoete lekkernijen. Ieder zijn meug, zeggen bij ons. En gelijk hebben ze!

Ik had de avond ervoor een praatje gemaakt met Manu, een toffe zestiger, en we hadden besloten om de rit van vandaag samen te rijden.

Kort na ons vertrek uit het hotel, stuurde mijn Garmin me al direct de autostrade op. Hetgeen niet de bedoeling was, en wat ik ook eigenlijk niet wilde. Maar ik heb geleerd om me bij de feiten neer te leggen, zeker als een vrouw het woord doet, hetgeen bij mijn Garmin het geval is.

De rit over de autostrade was van korte duur, en al snel zaten we in de bergen en doorkruisten we de mooie Italiaanse natuur.

Tegen de middag lieten we ons verleiden om even van de route af te wijken om een hapje te gaan eten in het stadje Cosenza. Een rustig stadje met charmante steegjes, vele winkelstraatjes en een imposant kasteel. Althans zo stond het op ons routeblad beschreven.

Dat imposant kasteel hebben we gemist, daar we al onze energie moesten steken in het terugkeren naar de eigenlijke route. 

Omdat onze beide navigatiesystemen zich voortdurend tegenspraken, zijn we op sommige plaatsen wel minstens twee keer geweest. En buiten ons weten misschien zelfs meer. Het bleek ook dat we erg ver van onze route verwijderd waren

Alleen de “triplog” van onze GPS weet daar meer over, maar laat maar zitten, wat voorbij is, is voorbij.

Doordat we verschillende keren moesten stoppen, om bij manier van spreken, onze neus in onze GPS te steken, schiep dat extra mogelijkheden om foto’s te maken. “Elk nadeel heef ze foordeel”, zei Johan Cruijff ooit.

We reden, in tegenstelling tot de meeste andere dagen, door een zeer bosrijke omgeving. De vergelijking met het Zoniënwoud ten zuiden van Brussel, was op een zeker moment sprekend. We wisten dat we verdwaald waren, maar zover…. Neen!

Bij de kust hebben we onze route terug opgenomen, en vervolgden onze weg in noordelijke richting naar het stadje Tortora, waar ons hotel voor de volgende nacht gelegen is.

Totdat… we plots bij een wegversperring kwamen, en dat, ondanks onze aangepaste GPS-route, die deze wegomleiding moest omzeilen.

Gods wegen zijn ondoorgrondelijk, vertelde Meester Achiel, van het tweede leerjaar van de lagere school in Gierle destijds. Maar dat mag van Garmin’s wegen minstens even goed gezegd worden.

Maar wat nu… Weerom bood, mijn trouwe reisgezel Mijnheer Goegel, soelaas. Hij zette ons via een ommetje van 33 km door de bergen af bij de ingang van ons hotel. Nog net voor de duisternis viel.

Fino a domani, ciao,

H.