Zaterdag 14 oktober 2023 Civitavecchia Italië.

Niet alle tickets zijn toegangstickets…

Deze morgen was ik verplicht om de banden met de “Bende van Meeusen” te verbreken. Er waren geen tranen, omdat ik weet dat ik hen vroeg of laat terug zal tegenkomen.

De hele bende, met uitzondering van de broers Van Der Poel, is naar Napels vertrokken waar hun motors op transport gaan en zijzelf het vliegtuig nemen naar Zaventem. De broers zijn reeds in alle vroegte op de motor naar België vertrokken.

Ikzelf startte tegen de negenen mijne motor, en stuurde hem noordwaarts in de richting van Civitavecchia. Maar niet voordat ik een bezoek zou brengen aan de Ruïnes van Pompei en de vulkaan Vesuvius.

Ik had echter niet zoveel tijd, want ik moest vandaag nog de Ferry nemen naar Sardinië.

De SS145 langs de Baai van Sorrento was al redelijk druk voor een zaterdagmorgen, en pas na een klein uurtje kwam ik bij die ruïnes aan. Een vriendelijke dame, met een badge om, vroeg me in het Italiaans of ik een parking zocht. Ik knikte en ze wees me de weg naar een kleine parkeerplaats voor motoren.

Er dichtbij was er reeds een ticketoffice. Ik kocht een ticket en kwam al snel bij de ingang om het te laten scannen, ditmaal door een vriendelijke Engels sprekende Italiaan. Maar het poortje ging niet open. This is a ticket for the parking Sir, zei hij. En die vriendelijke dame had me nog zo gezegd dat het voor de hele dag was… Mijn Italiaans is echt niks waard.

Ik moest in de lange rij aanschuiven, die daar stond te drummen om aan een inkomticket te geraken.

Er waren twee soorten tickets, één van 19€ en een ander van 22€. Ik kocht er eentje van 19€. Less is more, dacht ik.

Ik had intussen al genoeg tijd verloren en begon me te gedragen als een Amerikaanse toerist, die alle hoofdsteden van Europa wil zien in vijf dagen. Ik wilde de hele site van Pompei zien in vijf minuten.

Ik ben er snel doorheen gestapt, en was “kleddernat” van het zweet. Maar ik heb verschillende foto’s genomen voor mijn fotoboek.

Mijn volgende halte werd dus de Vulkaan Vesuvius, die ligt op ongeveer 25 kilometer daar vandaan. Ik wilde er absoluut naartoe. Want waarom heeft Back Trial deze reis “Due Vulcani” genoemd, als je er maar één bezoekt? (de Etna afgelopen zondag).

Ik neem de autostrade er naartoe om tijd te winnen. 

Daar aangekomen werd het een helse beklimming met niets dan haarspeldbochten. Het laatste stuk zijn er alleen shuttelbussen, met een maximum lengte van 12 meter, toegelaten. Auto’s en motors mogen er niet door. Uitzonderlijk liet de vriendelijke bewaker toe, aan mij en aan enkele Italiaans motociclisti, de bussen te volgen.

Mijn inziens waren er bussen bij van 11,99 meter, want het was echt wringen om die voertuigen door de bochten te krijgen, zeker wanneer er tegenliggend verkeer was.

Op 990 meter boven het zeeniveau, althans volgens mijn GPS, hield de weg op. Er staan daar een hele boel souvenierkraampjes en andere “kermisdingen”. De rest van de weg kan te voet afgelegd worden.

Wie mij kent, weet dat ik dat aan anderen zal overlaten. De krater ligt immers op 1280 meter, vertelde Mijnheer Goegel me.

Ik neem nog enkele foto’s en laat mijn motor me afzetten aan de voet van de berg. Rapper gezegd dan gedaan, want ik zat zo goed als “gesandwiched” tussen de dalende shuttelbussen.

Wanneer ik beneden ben is de noodzaak er om bij te tanken voor man en machine. Trouwens het is intussen de hoogste tijd geworden om mijn 325 km lang traject naar Civitavecchia aan te vatten.

Ik hoopte op een minder drukke baan, zodat ik goed optijd bij de ferryhaven zou aankomen.

Mijn hoop werd bewaarheid, en ik zit nu dit verhaaltje te schrijven terwijl mijn schip de haven uitvaart richting Arbatax, waar we als alles goed gaat morgenvroeg om vijf uur aanmeren.

Arbatax is een haven aan de oostkust van Sardinië en ligt op ongeveer 220 kilometer van Porto Torres in het noordwesten waar ik morgen voormiddag om 11 uur de ferry naar Barcelona zal nemen.

Dat hoop ik toch…

H.