Dinsdag 4 oktober, Ciudad Real Spanje

William Bouva of Don Quichot ...

Om 8 uur deze morgen kuste ik mijn vrouw gedag, en wuifde nog eens naar onze hond Pippa, om dan mijn motor richting Portugal te sturen. Acht uur, de perfecte timing zoals achteraf zou blijken...

Het regende niet, nog niet, maar de lucht was grijs en grauw, deels ook omdat het nog niet helemaal dageraad was, maar toch, er hingen dreigende wolken en de kans op een goeie Spaanse bui was reeël.

Na ongeveer 30 of 40 kilometer, even voorbij Orihuela, was de baan nat en stonden er plassen, het had er al geregend, en nog geen beetje ook. Toen ik in de richting van Jumilla, een kleine binnenbaan tussen de olijfboomgaarden nam, stond de baan plaatselijk blank. Wanneer ik er door reed, spatte het geel gekleurde water hoog op. Geel gekleurd door het slijk en hetgele zand dat van de hoger gelegen velden stroomde, en zo de baan onder water zette. Motor kuisen is voor later.

Gelukkig was ik wat langer blijven slapen deze morgen, waardoor ik niet een uurtje vroeger was vertrokken zoals ik eerder had gepland. Perfecte timing dus...

Ik volgde gedeeltelijk "De Jumilla Wijnroute" maar tot mijn verbazing zag ik, op een paar uitzonderingen na, enkel maar olijfbomen, héél héél véél olijfbomen zelfs. 

Ik stopte in het centrum van Jumilla bij een panadería of bakkerij voor een "café con leche" en een agua sin gas, ne platte water zeg maar. Behalve de mooie rotonde bij het binnenrijden van het stadje was er weinig te zien, dunkt me. Verderop meer westwaarts waren de wijngaarden talrijker , en waren nog niet alle druiven geplukt, zo te zien.

We, Mevrouw Boeking, Mijnheer Goegel en ikzelf, hadden intussen de regio Murcia verlaten en waren binnen gereden in Castillië la Mancha. De regio van de wereldbekende Don Quichot. die zoals algemeen geweten, ten strijde trok tegen de windmolens

Op een gegeven moment nabij Lezuza, ergens ver ten zuiden van Albesete, doemde er in de verte een grote windmolen op, althans ik zie een dikke ronde toren met een kap, zoals dat een windmolen past. Daar wilde ik graag een foto van nemen. 

Echter lag deze molen een eindje van de baan vandaan. Geen erg, ik zag een klein wegeltje dat vanuit een naburig dorp naar die molen liep. Maar die molen liet zich niet zo maar fotograferen. De weg ernaartoe was pure gravel met keien en putten, en liep bovendien nogal stijl omhoog, wat bij het terugkeren nogal een "trikkie" afdaling was. Maar ik was daar nu toch, dus...

Toen ik dichterbij kwam, zag ik dat de verhoudingen qua omtrek en hoogte niet waren zoals het hoorde te zijn. Trouwens waren de wieken echt veel te kort en te klein. (zie foto). Ik moest daarbij ongewild aan William Bouva denken.

Achteraf dacht ik dat het misschien wel Don Quichot himself was geweest die die wieken letterlijk gekortwiekt had...

Wat verderop reed ik een klein dorpje, Munera genaamd, binnen. Niks speciaals ware het niet dat er bij het binnenrijden een mooie gerestaureerde windmolen stond. En die bovendien bewaakt werd, of misschien wel bevochten werd, door, een in plaatstaal vervaardigde, Don Quichot met aan zijn zijde zijn dienaar Sancho Panza. Deze molen liet zich ook veel makkelijker fotograferen ;-). (zie foto)

In één van de plaatselijke Tabernas at ik een heerlijke "boccadillo con bacon" zeg maar broodje met spek,  met niet één maar twéé cafés con leche. Oh ja, hier spreekt men enkel Spaans, en geen Engels zoals we dat aan de Costas gewoon zijn. 

Dan verder de motor op om over een afstand van ongeveer 150 km de N430 te volgen. een mooie baan die een heuvelachtig landschap doorkruist, met mooie en verre uitzichten over de velden  en landerijen, waar zeer recentelijk de gewassen ge-oogst zijn, en nog alleen de stoppels overblijven. Welke gewassen, vroeg ik Mijnheer Goegel. Ik zoek het op, zei hij.

Via Manzaneres ben ik inmiddels in Ciudad Real aangekomen, de hoofdstad van de gelijknamige provincie. Een relatief kleine stad met ongeveer 75.000 inwoners. Het is ook een moderne stad, deels omdat door een aardbeving in de 18de eeuw het merendeel van de historische gebouwen werden verwoest. Althans dat wist Mijnheer Goegel me te vertellen.

Ik rust hier uit na een prachtige tocht van ongeveer 400 km bij mooi maar soms iets te warm weer. In de namiddag steeg het kwik tot 30 graden.

Hasta luego,

Herman