Mèo Vac Vietnam, dinsdag 26 november 2019.

Thanh heeft “Thanpijn”

Reeds vanaf de tweede dag na onze kennismaking op de luchthaven van Hanoi, nu reeds meer dan twee weken geleden, noemt onze gids Thanh me “Grandpa”.

Dat komt hoogst waarschijnlijk niet door het feit dat ik zo rechtop loop, of ook niet omdat ik zoals een jong veulen op mijn motor spring. Tot zover…

Ik noem hem daarom “my son”. Toevallig heeft hij dezelfde leeftijd van mijn zoon Wim, maar daar houdt dan ook elke vergelijking op.

Reeds enkele dagen loopt Thanh met tandpijn rond. Een dik abses en een bijhorende opgezwollen kaak zijn de zichtbare symptonen.

Ik heb hem mijn dosis antibiotica gegeven, die had mijn tandarts verleden jaar voorgeschreven in geval van nood, maar ik had die medicatie niet nodig gehad.

Een Vietnamees die Belgische medicijnen neemt, daar kunnen afstotingsverschijnselen van komen, misschien zelfs gepaard gaande met hallucinaties. Tot heden hebben we nog niets gemerkt. We wachten af …

Terwijl ik dit schrijf lig ik op mijn bed te rusten na de rit van vandaag.

Het waren ongeveer 150 km door een prachtige bergstreek met gigantische rotspartijen, ongelooflijk mooie groene valleien, heldere rivieren en sprankelend frisse watervallen. Trouwens een zeer toeristische streek, ook voor de Vietnamesen zelf. 

We namen een tussenstop in Dong Van om een vroeger paleis van een Hmong koning te bezoeken. Dit paleis was tot 2005 nog bewoond door de afstammelingen van de laatste koning. Het wordt sindsdien door de Vietnamese overheid opengesteld voor het toerisme.

We  reden over smalle betonnen wegen die zich slingerend een weg banen tussen de rotsmassa’s. Deze wegen zijn in betrekkelijk goede staat en de laatste kilometers onverhard worden nu “omgeturned” in gladde beton- of asfalt wegeltjes, tot groot spijt van de offroad liefhebbers.

Morgen verlaten we deze streek en trekken naar het zuiden, richting Hanoi.