Zondag 1 oktober 2023 Dar El Beïda (Algiers) Algerije

                                                                                                                                                                      Moet er nog iets gecontroleerd worden ?

Ik heb de afgelopen nacht redelijk geslapen in die toch ietwat afgeleefde Neptunuszetel. Zo’n slaapstoel is natuurlijk geen bed, hé.

Ik zocht een stopcontact om mijn telefoon op te laden. De weinige stopcontacten waren allen bezet door laders van medepassagiers. De telefoons lagen, veelal onbeheerd, her en der verspreid in de gangen of naast een tafeltje in de bar. 

Ik vond een vrij stopcontact in de gang bij de recepción en heb er een stoel bij getrokken en ernaast gaan zitten. Niet dat ik geen vertrouwen heb in mijn medereizigers, maar ik kan niet zo lang staan.

Deze ferry is een relatief klein schip, het doet een beetje rommelig aan en sommige winkeltjes en bars zijn gesloten. Er was ook geen ontbijt deze morgen omdat het restaurant ook gesloten was. Alleen de snackbar op deck 6 zou open zijn. Er stond reeds een noemenswaardige file, waardoor ik geneigd was terug te draaien, maar ik volharde en de barman verkocht me een croissant met een café au lait en een flesje water. Ik nam later nog een tweede croissant als noodrantsoen voor onderweg, je weet maar nooit in dit vreemde land.

Om negen uur Algerijnse tijd legde de ferry aan tegen de kade van de haven van Mostaganem. Een goed half uur later bolde mijn BMW van de losplaat om de file aan te vullen die stond aan te schuiven voor de politiecontrole.

Die politiecontrole was een ongelooflijk spelleke, niet enkel voor mij, maar soms had ik toch dat gevoel. Alles werd gecontroleerd en dubbel gecheckt , echt te veel om op te noemen.

Na meer dan twee-en-een-half uur werd ik doorgelaten naar die andere file, die van de douane.

Maar ik had geluk, dacht ik. Een oudere douanier, deed teken dat ik uit de file kon komen en vroeg mijn papieren. De douanecontroles gebeuren in een grote gesloten hall, waar zo’n 12 wagens tegelijk kunnen gecontroleerd worden. Die controles gebeuren zéér grondig door een twintigtal douaniers en er loopt zelfs een drugshond rond. Alle goederen en koffers worden uit de wagens gehaald en geopend. Ook de goederen op de daken van de auto’s moeten eraan geloven. 

Ik mag het allemaal van op een afstand bekijken, want aan mij wordt er niks gevraagd, het is alsof ik lucht ben. 

Totdat één van de douaniers vraagt om mijn motor te verplaatsen, zodat de wagens achter mij kunnen doorgelaten worden. Intussen was de politieman, die mijn papieren had gecontroleerd nog eens teruggekomen met een man in burger. Die stelde nog een vraag over mijn verblijf in Annaba. Ik begon het zaakje te wantrouwen... wat is hier aan de hand?

Ik zag een douanier in een strak pak en kepie, de andere douaniers droegen eerder een grijze legeroveral met hoge laarzen. Hij werd ook aangesproken met “Monsieur”. De baas dus.

Ik vroeg hem of er een probleem was, maar hij antwoordde: “Il n’y a pas de problem, monsieur, vous pouvez attendre lá” en wees naar enkele stoelen aan de kant.

Ik was net mijn noodrantsoen aan het opeten, toen een politieman voorbijkwam. Ik had met die man een klapke gedaan over motoren, toen ik in de rij stond voor de politiecontrole. Hij wenste me smakelijk eten en vroeg  “Ça va”?

Ik zei nee, eigenlijk niet, ik wacht hier al drie kwartier op mijn papieren, ik denk dat er een probleem is. Hij sprak een douanier aan die hij duidelijk goed kende… en ik mocht mijn papieren in het kleine bureel achteraan in de hall gaan halen. Mijn koffers werden niet gecontroleerd, en vijf minuten later reed ik met mijn papieren op zak de hall uit. Toeval of niet, ik zal het nooit weten. Misterieus in alle geval…

Het was intussen bijna één uur, en ik moest nog een verzekering voor mijn motor aanschaffen. Betalen met euro’s monsieur ? vroeg ik de man voor de verzekeringen, die daar onder een tentje op het pleintje bij het douanegebouw zat. Neen dat gaat niet, het wisselkantoor is hier tegenover. Oh, dank u monsieur, pfff....

In dat wisselkantoor was het netwerk uitgevallen, maar ze zouden Algerijnse Dinar brengen. Tien minuten wachten aub.  

Ach Mijnheer, zei ik tegen de kantoorhouder, wat maken tien minuten uit, ik wacht hier al een halve dag. Ja zei hij, ze weten het, automatisatie en scanners zijn hier dringend aan de orde.

Ja, zeker wanneer het toeristenaantal tegen 2025 zal verdubbeld zijn, dacht ik sarcastisch. 

Die tien minuten werden er uiteindelijk dertig. Ik kocht een motorverzekering voor 30 dagen voor 1.780 DZD ongeveer 10€. Wat er gedekt is weet niemand, maar ik ben wettelijk in orde.

Tegen den tweeën reed ik geërgerd en tegelijk opgelucht de baan op richting Algiers. Nog geen 200 meter verder staat er een politieagent die me deed stoppen, ik dacht dat hij gedronken had. Mijn maat is overvol, en hij begint in het Arabisch, ik zeg no comprendo, Français vraagt hij, ik zeg no comprendo, English vraagt hij, ik zeg no comprendo. Hij doet teken , doorrijden, ik zeg….wat een land!

Nog 365 km tot aan mijn hotel in Dar El Beïda. Ik zal mijn tijd nodig hebben, want met het uur verschil t.o.v. bij ons zal het hier rap donker zijn.

Onderweg nog een zestal controles door de Gendarmerie National, maar ik moest nergens aan de kant. het mag al eens meevallen ook.

Vijf uur en twee tussenstops later, kom ik in mijn hotel aan.

Ik zou het land en de wegen nog kunnen beschrijven, maar heb nog maar een wens, enfin twee, douchen en slapen.

Tot de volgende controle…