Zaterdag 30 september 2023 op zee (Middellandse Zee tussen Spanje en Algerije).

Scheepscabine in de solden.

Wanneer ik dit schrijf zit ik op de ferry naar Mostaganem in Algerije.

Deze morgen, na een goei pan spek met eieren, ben ik op de motor naar Valencia vertrokken, om aldaar de ferry naar Algerije te nemen. Twee dagen voordien had ik nog een mailtje ontvangen van Balearia, de rederij, dat de boot niet om 20 uur zou afvaren maar in plaats daarvan om 18u30. Meer nog, ik zou reeds vijf uur van tevoren daar moeten zijn. Te laat komen, zou beboet worden, zo stond er letterlijk.

Dus goed op tijd weg en iets meer dan twee uur later lagen de 225 km reeds achter de rug.

Kom ik bij het kantoor van Balearia, blijkt dat zaterdags gesloten te zijn, zo stond er te lezen. Gelukkig stond er een telefoonnummer bij, en de vriendelijke dame aan de andere kant vertelde mij, in vloeiend Engels trouwens, dat er een tweede kantoor is een kleine twee kilometers verderop.

Ze stuurde een mail met de coördinaten. Prachtig toch, ware het niet dat er wegenwerken waren, tijdelijke afsluitingen waren, definitief gesloten spooroverwegen waren en nog … “te veel om op te noemen” waren. 

Maar dankzij een wegenwerker en een vriendelijke Gardia Civil, kwam ik nog ruim op tijd bij het “goede” kantoor aan, dat zich in het midden van een grote parking bevond. Het was er nog niet druk, en ik had snel mijn ticket.

Nu nog wachten, en wachten en wachten onder de brandende Spaanse zon. Gelukkig kan ik met mijn motor wat rondtoeren en uitkijken naar een plek in de schaduw, die ik uiteindelijk ook vond, samen met een frisdrankautomaat. De Fanta smaakte heerlijk koel!

De parking liep stilaan overvol met allerlei auto’s en bestelwagens. Merendeels met Franse nummerplaten. De meeste voertuigen zijn oude wrakken, sommigen zelfs ouder dan de reizigers zelf, zo leek me. Ze zijn zo zwaar overladen dat ze bijna met de bodem aan de grond zitten. Het lijkt wel een volksverhuizing of een hoop vluchtelingen die de verkeerde kant opgaan.

Tijdens het wachten raakte ik in gesprek met een Franstalige Moslima, met een gehandicapte zoon van 15, die me spontaan een hand kwam geven en van alles brabbelde waarvan ik niks verstond. Bleek dat hij tweetalig is opgevoed, en het Frans en het Arabisch door elkaar gebruikt. Hij kwam overal aan mijn motor prutsen en op alle knopjes duwen en telkens zei hij iets van ambrayage…frein … of claxon. Zijn moeder liet hem begaan, en ik ook. Je kan zo snel iemand blij maken.

Iedereen loopt hier rond met een smartphone, en die niet rondlopen liggen naast hun wagen in de schaduw te slapen. Het merendeel ervan zijn mannen tussen de 45 en de 65 jaar, schat ik. Ze werken en wonen in Frankrijk of Spanje en gaan nu op vakantie om hun Algerijnse familie te bezoeken. 

Ze nemen alles wat ze kunnen missen in- en vooral op hun wagen mee. De meesten hebben er waarschijnlijk enkele uren over gedaan om het allemaal degelijk op het dak van hun auto te binden. Anderen deden er, denk ik, enkele minuten over, hopelijk komt alles goed aan.

Voor zover ik heb kunnen tellen waren er slechts twee motorrijders, mezelf inbegrepen. De tweede is een jonge Spaanse vrouw met een lichte Honda Enduro, die de Algerijnse Sahara gaat opzoeken. Algerije is nog niet klaar voor motorrijders, geloof ik.

De Fransen en de Spanjaarden hebben ook een visum nodig om naar Algerije te gaan, zo vertelde me een jonge man die in de schaduw op zijn matje zat te luieren. Maar ze kunnen er veel makkelijker aan geraken. Ze hoeven hun verblijf in dat land niet gans te verantwoorden en krijgen dan een toeristenvisum voor drie weken. Wat hebben wij Belgen toch ooit mispeutert in Algerije?

Rond vier uur begon er beweging te komen in de rij wachtende auto’s, om uiteindelijk tegen vijf uur de oprijplaat van de boot op te rijden en mijn motor vast te riemen op het dek.

Ik was doornat van het zweet, een gevolg van de hoge temperatuur op het dek, de discussie met de verantwoordelijke die kwam uitleggen hoe ik mijn motor moet vastriemen, en de gehaastheid om van kledij te wisselen.

Bij mijn reservatie van deze boot, reeds enkele maanden geleden, had ik een zgn. Neptunus zetel besteld, om de nacht in door te brengen. Omdat toen een hut of cabine nog meer dan 900€ per nacht kostte. Nu was deze in de solden voor 390€, nee, dank je wel vriendelijke dame van de recepción. 

Waarschijnlijk ten gevolge van de hoge prijs voor een hut, liggen er veel mensen te slapen op de grond op een matje of op een luchtmatras. Ik zie nu ook veel meer vrouwen en kinderen dan daarstraks op de parking. Ik weet niet waar die nu vandaan komen… waren er niet veel overladen voertuigen. J J J J

Mijn zetel zal me goed doen!

Slaap zacht!

Wegens zéér slecht internet, komen de foto’s later.