Zaterdag 7 oktober 2023 Catania Sicilië.

Staat er dan echt medelijden af te lezen op mijn gelaat…

Het ging gisterenavond bepaald niet van een leien dakje, zoals men zegt.

Ik had nogal wat tijd verspeeld door naar Palma Di Montechiaro te rijden. Een klein stadje bij de zuidelijke kust van Sicilië, gelegen tegen een steile bergflank. 

Ik was daar naartoe gereden wegens de aantrekkelijke naam, en omdat het toch praktisch op mijn weg naar Catania lag.

Maar de naam zegt niet alles, zeker niet in dit geval. Het was een zeer onaantrekkelijke plaats bestaande uit rijen aan elkaar geplakte huizen die enkel gescheiden worden door smalle straatjes en steegjes. Doordat het tegen een steile helling ligt, zijn sommige straatjes met trappen, en dat wist mijn GPS blijkbaar niet.

Allé, na een hele tijd klungelen, ben ik er toch uitgeraakt.

Het was de hoogste tijd geworden om Mevrouw Boeking te vragen om een slaapplaats te boeken voor de nacht. Die vond al snel enkele hotels in de buurt die binnen mijn budget lagen.

Maar wat bleek mijn kredietkaart werd niet aanvaard. Mijn reserve kaart ook niet… en bij een tweede hotel, van hetzelfde laken een broek. Wat nu ?

Ik reed naar de kust omdat daar zeker hotels zullen zijn. Maar het was daar zo verlaten als  een maanlandschap. 

Ik probeer Mijnheer Goegel, en die vindt een Bed & Breakfast iets verder op. Bij mijn aankomst daar… door God en Klein Pierke verlaten.

Zal ik dan toch in openlucht bij mijn motor moeten slapen? Het zou nog mee vallen, want het is niet koud en het regent niet. Ik had me al min of meer bij die gedachte neergelegd.

Maar Mevrouw Boeking zou Mevrouw Boeking niet zijn, want ze kon nog een hotel boeken zonder kredietkaart. Ik was opgelucht, want de duisternis begon te vallen. Ik zet het adres in mijn GPS, nog 7,5 km. Het gas erop en er naartoe.

Het hotel ligt blijkbaar in een KMO-zone.  Maar de poort op dat adres is gesloten. Net toen ik wou aanbellen, komt er een auto aangereden die het terrein wil verlaten. De man stapt uit, en ik vraag hem of dat hier een hotel is. No Signore, zegt hij in zangerig-Italiaans Engels, dat is hier een schrijnwerkerij waar men die dingen maakt, en hij wijst naar de houten tuinspelen die daar voor het gebouw opgestapeld staan. De moed zakt in mijn motorbotten.

Heb jij het telefoonnummer van het hotel, vroeg hij. Bel het op en ik zal het gesprek voeren in het Italiaans. Ik hoor een echte Italiaanse woordenwisseling, want de microfoon van mijn gsm stond aan, compleet met de nodige of onnodige gebaren eigen aan deze mensen.

De man geeft mijn telefoon terug en zegt: Follow me, Signore.

Ik volg de man in zijn BMW X4 en enkele kilometers verder, zet hij me af op de parking voor het geboekte hotel. 

Hij steekt zijn arm nog uit het raam en wuift me uitbundig na. 

Ik prevel in mijn helm, Grazie mille, Signore.

Waar heb ik dat allemaal aan verdient, of staat er dan echt medelijden af te lezen op mijn gezicht?

Vandaag zaterdag, na een rustige dagtocht van ongeveer 225 km langs meestal goed berijdbare wegen, ben ik in het Hotel in Catania aangekomen. Grand Hotel Baia Verde. De luxe druipt er hier gewoon vanaf. Maar ik heb het verdient, maak ik mezelf wijs.

Alla proximo volta,

H.