Vrijdag 29 september 2023 Torrevieja Spanje.

Hello Algeria, this is Belgium calling…

Toen ik me in het voorjaar wou inschrijven voor de motorreis Catania-Napels van BMW Meeusen Motoren, was deze reis reeds volgeboekt. Volgeboekt wil zeggen dat de camion die het transport van de motoren verzorgt, vol zal zijn, dacht ik.

Ik was zo-wie-zo toch zinnens om op de motor tot Catania te rijden en daar dan aan te pikken bij de “Bende van Meeusen”. Die benaming heb ik met de beste bedoelingen bedacht, en helemaal geen gelijkenis of wat dan ook heeft met bijvoorbeeld “De Bende van Jan de Lichte”. Want die hadden helemaal geen motoren…

Ik nam dus contact op met BackTrial, de eigenlijke organisator van deze reis, en al snel krijg ik respons dat er nog kamers vrij zijn bij de hotels die we zullen aandoen op deze roadtrip, zodat ik alsnog mijn reis kon boeken. Mille grazie, Ives!

Maar hoe moest ik nu van mijn verblijfplaats in Torrevieja aan de Costa Blanca, naar Sicilië geraken?

Het makkelijkste zou zijn, om me met de Ferry naar Sicilië te laten overzetten. Maar wat bleek, er is slechts één overtocht per week, en de dagen stemden helemaal niet overeen met de vertrekdag van de BMW reis. Ik zou er, ofwel één dag te laat, ofwel zes dagen te vroeg aankomen.

Zes dagen rondtoeren op Sicilië leek me iets te lang en het zou trouwens een flinke hap nemen uit mijn budget.

Een andere mogelijkheid was over land. Terug naar het noorden van Spanje rijden, Zuid- Frankrijk door en langs de Westkust van Italië naar Sicilië.

Zo’n 2700 km, das wel plus-minus 5 à 6 dagen onderweg, en het laatste stuk van Napels naar Catanië zit al in de eigenlijke motorreis.

Er was nog een derde mogelijkheid.

Vanuit Spanje met de overzetboot naar Algerije en dan langs Tunesië naar Tunis, om daar de Ferry te nemen naar Palermo op Sicilië.

De korste weg, maar miscchien wel de minst gemakkelijke.

Algerije en Tunesië, twee Noord-Afrikaanse landen waar ik nog nooit geweest ben, dat trok me wel aan.

Aan de slag dan maar!

Eerst voor een visum voor Algerije zorgen. Het moeilijkste van alles, zo zou blijken.

Dat visum moet bij het “Consulat Général de Algerie” in Bruxelles aangevraagd worden.

Mailen… niemand antwoord er. Telefoneren… niemand neemt op, of toch… Soyez patient, nous vous aideront le plus rapide possible. Dat « le plus rapide possible» duurde een keer 40 ja, veertig minuten. Ik heb dan maar ingelegd, wat denk je!

Er naartoe rijden dan maar, geloof het of niet, juist die dag…. Gesloten!

Bij de tweede poging werd ik door een Franstalige dame, met duidelijke Noord-Afrikaanse roets, ontvangen. Ik legde haar alle nodige documenten en pasfoto’s voor. Waaronder mijn halve stamboom, de namen van mijn vader, mijn moeder, mijn kinderen, mijn vrouw. Met hun geboorte- en verblijfplaatsen. Je kan het bijna niet bedenken, of ze moesten het weten.

Ik had ook de “verplichte” hotelreservaties bij. Die voor 2 oktober in Algiers en voor 3 oktober in Annaba, dicht bij de Tunesische grens. 

Ik vroeg een visum tot 5 oktober, enkele dagen reserve in geval van tegenslag of panne, je weet maar nooit. 

Visum op te halen na tien dagen. Ik wachtte gespannen af.

Bij het afhalen bleek dat ik een visum had tot 3 oktober, aangezien ik geen verblijfbewijzen had kunnen voorleggen tot 5 oktober. Drie dagen dus, bangelijk kort, maar het is niet anders.

Of ik daar veel Europese toeristen zal tegenkomen, betwijfel ik sterk. Nochtans beweert de huidige regering van Abdel Tebboune, het toerisme in het land tegen 2025 te zullen verdubbelen.

Maar het dubbel van hoeveel?  Dat is de vraag.

Tunesië is of was, een toerist-vriendelijk land en werd in de jaren ‘80 en ‘90 van vorige eeuw veel bezocht door Belgische toeristen.

Hier is er geen visum nodig, gelukkig! En ik verwacht er ook geen problemen.

Morgen neem ik in Valencia de Ferry, die me na 14,5 uur varen op Algerijnse bodem zal afzetten.

Althans laat ons dat hopen ;-).

H.