Maandag 9 oktober 2023 Celafú Sicilië

Een knappe Italiaan in motorpak.

Zoals we al enkele dagen ondervonden hebben, bestaat een Siciliaans ontbijt in de eerste plaats uit zoetigheden. Dat was vandaag ook in hoge mate het geval. De hartigheden, zoals wij dat graag hebben, zijn er evenwel in voldoende mate aanwezig, maar zijn wat aan het oog onttrokken, dunkt me.

Na het ontbijt heb ik nog mijn afgebroken pinker aan mijn motor vervangen. Die was afgebroken ten gevolge mijn val in Tunesië. Dat was iets gecompliceerder dan ik dacht, maar dankzij aanwijzingen van de familie Meeusen, is het me toch gelukt.

Ik wou nog een omwegeltje maken naar “De Vallei der Tempels” op een boogscheut van ons hotel vandaan. Mijnheer Goegel had mijn vraag blijkbaar misverstaan en stuurde me in plaats daarvan naar “De Tuin der Lusten”. Ik heb hem ogenblikkelijk gecorrigeerd, ik ben immers te oud geworden om me nog in het verderf te laten storten.

Gezien mijn late vertrek bij het hotel, reis ik vandaag enkel in het gezelschap van Mijnheer Goegel. Mevrouw Boeking is deze week technisch werkloos, aangezien Back-Trail, onze reisorganisator, alle hotel activiteiten voor zijn rekening neemt.

Mijn bezoek aan de Vallei der Tempels beperkte zich tot het maken van enkele foto’s vanaf de zijkant. Er moest entree betaald worden, en daar had in de eerste plaats geen tijd, maar ook geen geld voor over. Ik vatte mijn tocht aan, 239 km vanuit het zuiden van Sicilië tot aan kust helemaal in het noorden, met als eindbestemming het stadje Celafú, waar een vier sterrenhotel voor één nacht het onze is.

Je gelooft het of niet, de rit begint over mooie nieuw aangelegde wegen, althans de eerste 50 of 60 kilometers. Maar daarna was het weer erbarmelijk slecht, met de gekende gaten en verzakkingen zoals we dat de afgelopen dagen veel gekend hebben.

Op een gegeven moment, na ongeveer 150 km, stuurt mijn GPS me door Cammarata, een dorpje in de heuvels ergens in het midden van dit eiland. Maar er is daar een marktje, en de toeging tot het centrum is afgesloten voor het verkeer.

Ik probeer langs alle kanten om er terug uit te geraken, het lukt me niet. Ook Mijnheer Goegel kan er niet aan uit.

Tot er in een straat twee stratenmakers bezig zijn de kasseitjes te vernieuwen. Ik zou er net doorkunnen met mijn tweewieler, maar ik wil geen ambras met die stevige Italianen.Ik ga het hen vragen, tot er plots een jonge man opduikt in een modieus motorpak en met een helm in zijn hand.

Ik zal het aan die knappe Italiaan vragen, want die spreekt waarschijnlijk Engels, en dan kan hij het woord voeren met die twee bonken van kasseileggers. Ik maak mijn lippen al nat en begin met, Prego Signore, can you… het is verdomme den Yves, onze reisbegeleider.

Die had hetzelfde voorgehad als ik en was reeds aan die mannen gaan vragen of hij door mocht. Hij had zijn motor al iets verder op een pleintje geparkeerd. Ik zette mijn motor erbij, en we gingen een broodje eten met een cappuccino of een colaatje.

Ik zette mijn reis verder over nog een flink aantal kilometers erbarmelijk slechte wegen. Die slechte wegen zijn veelal de zogenaamde SP wegen, de Strada Provenciale. De SS wegen of de Strada Statale wegen zijn meestal in betere staat.

Ik lig hier wat uit te rusten op het bed van mijn hotelkamer in afwachting van het avondeten.

Wat de pot schaft is voor mij nog een raadsel, voor de kok is dat een weet.... laat ons hopen.

Cioa,

H.