Donderdag 5 oktober 2023 Tunis Port Tunesië.

Buy, buy Afrika… Hello Europa.

Na mijn laatste ontbijt in Hotel Tiba deze morgen, ben ik toch maar direct met de motor vertrokken, hoewel ik nog een zee van tijd had.

De ferry naar Palermo vertrekt pas vanavond om 19u30, maar ik wou eerst toch zekerheid in verband met de locatie van het incheckpunt van Grimaldi Ferrys ergens in de haven van Tunis. Daar bestond nogal wat twijfel over, zeker toen ik een ander adres op mijn reservatiedocument vond dan datgene wat me voorheen was medegedeeld.

Ik had daarom Mijnheer Goegel deze morgen voor het ontbijt reeds wakker gemaakt, en gevraagd om voor mij het juiste adres te zoeken.

Maar hij liet er toch nog twijfel over bestaan, aangezien hij met twee adressen van Grimaldi aankwam.

Het eerste adres lag slechts 10 km van mijn hotel verwijderd. Toen ik daar aankwam bleek er helemaal geen Grimaldi te bespeuren.

Ik stopte in de schaduw van een, tussen haakjes lelijk en vuil gebouw, in een smalle zijstraat met dezelfde uitstraling dan dat gebouw.

Ik legde mijn motor af, en liet Mijnheer Goegel nog één herkansing toe. Terwijl die zijn best aan het doen was, roept iemand achter mij, in het Frans, of ik de weg kwijt ben.

Oui Monsier zeg ik, ik zoek de burelen van Grimaldi Ferrys. Er komt nog een tweede mijnheer bij, die zegt in gebroken Engels-Frans met een Arabische “chh” keelklank, “attend et suichh moi , je cherchhe ma voiturrre en volchh me maarch (vrij vertaald).”

Merci Mijnheer, dat is zeer vriendelijk van u. Ik volg die Arabische mijnheer over meer dan 13 km, recht naar de haven. Hij stopt aan de kant, stapt uit en zegt: Tout droit et puis à gauchhe. encore 500 metre.

Mijnheer hoeveel is mijn schuld, vroeg ik. Non Monsieur, rien du tout. Non, non, zei ik weer ik ga u betalen voor uwe naft. Want rekening houdende met de zwarte rook die hij heel de tijd in mijn gezicht geblazen had, moet dat niet niks geweest zijn.

Zelfs toen ik aandrong met “om iets te drinken dan samen met uwe maat là-bas”, gebaarde hij met, non absolument pas… bon voyage, Monsieur.

Ja, de ene wil wat, maar krijgt het niet, zoals gisteren en de andere krijgt wat maar wil het niet. Raar wereldje, toch.

Het Grimaldi bureel is nog gesloten tot 10u30. Ik drink een koffie onder een parasol bij het kleine zandstrand in de bocht vlak bij de haven. Ik moest aan Sint Anneke denken, maar daar kost de koffie het driedubbele.

Ik was de enige klant aan het loket bij Grimaldi, en had dus heel snel mijn ticketten, één voor mij en één voor mijn BMW. De Engels sprekende Italiaanse bediende, gaf me nog kort uitleg hoe ik na de middag aan Gate 13 moest geraken. Want Mijnheer Goegel blijkt niet zo vertrouwd te zijn met de wegen door de Tunische haven.

Ik was volledig gerust gesteld, want stel je voor dat je te laat komt en de volgende boot moet nemen… een week later.

Ik stuurde mijn motor naar Carthage, een stadje ten noorden van Tunis. Er is daar een Romeins theater en er zijn ook opgravingen van oude Romeinse ruines. Bovendien het Presidentieel Paleis is daar ook in de buurt. 

Ik volg de richtingaanwijzers “Presidential Palace”. Hier rechts, ik draai af en plots springen er twee bewakers in burger voor mijn motor, waardoor ik bijna mijn evenwicht verlies. Die ene is zeker gewapend, want ik zie het uiteinde van hun wapen onder zijn jas vandaan komen, toen hij zijn hand opstak.

Bonjour Monsieur, zegt hij. Bonjour Monsieur, zeg ik terug… er valt een stilte, hij wil duidelijk dat ik iets zeg. Euh, monsieur ik wou het paleis zien, kan dat? Ce n’est pas autorisé, faire demi-tour s’il vous plait, zei hij streng. En weg was ik.

Het Romeinse Theater was piepklein, nochtans was de inkom dat niet. Twaalf Dinar (4 euro) en na evenveel minuten zat ik terug op mijn motor, richting haven.

Ik ontmoette er een Duitse motorradfahrer met een Triumpf Tiger 900. Hij ging terug naar Duitsland via Genua, en had drie weken door Tunesië gecruised. Toen ik zijn verhalen hoorde dacht ik… ik moet terugkomen.

Het inchecken verliep, volgens Noord-Afrikaanse normen vlotjes, niet tegenstaande er strenge douane controles waren in verband met illigalen. 

Over illigalen gesproken, twee rijen naast mij stond er een auto met een trailer met een boot op. Er zijn daar vier jonge mannen ingekropen, eigenlijk waren die meer aan het testen waar ze zich het best zouden wegsteken, want dan kropen ze er weer terug uit, om later weer terug te keren om het nog eens te proberen op een andere plaats in die boot. Ze trokken zich er niets van aan dat ik hen in het oog aan het houden was, en deden alsof ik lucht was.

Was dit een spelletje, ik weet het niet. Wat ik wel zeker weet, dat ze nooit door de douanes zouden geraken. Die controles daar waren zo grondig, alles moest uitgeladen worden en opengemaakt worden. Te meer was er nog een dubbele controle net voor we de boot op reden, koffers openen, plaats van het reservewiel vrijmaken, onder de zetels kijken… daar geraakt niemand door.

Ik schrijf dit vanuit mijn kajuit op de Grimaldi boot die de naam Catania draagt. Nochtans gaan we naar Palermo.:-) 

Het internet is intussen weggevallen, dus dit verhaal zal pas na datum kunnen gelezen worden. 

Buy, buy Afrika… hello Europa. 

H.