Zondag 16 oktober 2022 La Lastrilla Spanje

Hoe lang zal de wind het onweer nog kunnen afhouden ?

Er trilde iets op mijn nachtkastje, ik schrok ervan wakker. Het was acht uur, en het duurde één-twee seconden om te realiseren waar ik was. Ik nam op en een bekende stem vroeg: Goed geslapen schatje …

Er was een zeer uitgebreid ontbijt in het hotel, net zoals dat in de beoordelingen van die Hollanders beschreven stond. Belgen schrijven nooit wat… Wel geen spek en eieren, maar daar had ik de afgelopen week al genoeg de kans voor gehad.

Rond half tien zat ik op de motor richting Segovia, 350 kilometer meer naar het zuiden. Een bekende Brasschatenaar had me een tijdje geleden een tip gegeven over deze historische plaats. Dus ik er op af.

Hoewel mijn hotel aan de rand van Gasteiz lag, moest ik volgens mijn gps toch door een stadsdeel rijden. Maar er was daar een betoging aan gang en verschillende straten waren afgesloten. Daar wist mijn Garmin GPS niks van. Mijnheer Goegel zijn maps wisten daar ook al niks over. De knop “omrijden” op mijn gps hielp ook niet. Ik kwam tot driemaal toe bij een afgesloten straat uit.

Er stond een agent, ik stopte en legde mijn motor af, ik deed teken aan die man, die daar zijn driedubbel betaald zondagloon stond op te strijken, door mijn drie vingers op te steken en daar een draaiende beweging met mijn andere hand rond te maken, om uit te leggen dat ik al drie maal had rond gereden en steeds weer vast kwam te zitten. Maar deze wees “streng maar rechtvaardig” dat ik rechtsomkeer moest maken.

Ik haalde er het neefje van Mijnheer Goegel, Mister Waze, bij maar die wist ook van geen betoging af.

Ik ben dan zo ver mogelijk “verkeerd” gereden, en dan mijn route terug ingezet. En ja, ik kon op weg. Mijn dagteller wees toen 14 kilometer aan, maar ja, de naft (benzine voor anderstaligen) is hier relatief goedkoop, niet?

Omdat ik geen autostrade wil rijden, is de beste weg langs Burgos en Santo Domingo, maar die streek hebben we de afgelopen dagen al doorkruist.

Ik kies om langs Logroño en Soria te rijden. Dat valt mee, ik reed dwars door de Rioja regio, honderden hectares aan wijngaarden aan beide zijden van de weg. Afgelopen week was ik ook al door een tipke van die regio gereden, maar nu was het meer naar het oosten ervan.

Tussen Soria en Segovia reed ik verschillende tientallen kilometers over een hoogvlakte, mijn hoogtemeter op de gps gaf heel die tijd tussen de 950 en 1100 meter aan. Licht glooiende velden liggen links en rechts van de baan, je kan k-i-l-o-m-e-t-e-r-s ver zien. Het is hier de landbouwstreek bij uitstek, maar net zoals ik de afgelopen dagen zag, zijn hier ook alle gewassen geoogst.

Behalve de zonnebloemvelden, deze overrijpe planten staan in rijen als kleine zwarte beenmagere mensjes met hun hoofdjes voorover gebogen naar de grond te staren, alsof ze aan het bidden zijn. Het doet erg triestig aan. Snel oogsten !!

Het was goed weer, de zon kwam veelal door de dunne wolken "piepen", en de temperatuur lag een stuk boven de twintig graden. Maar op die hoogte staat er een strakke wind. Met af en toe een hevige rukwind, die de zware motor van zijn lijn wil doen afwijken, maar ik ben alert. Ik moet aan die verschrikkelijke “crosswinds”  in Patagonië denken, maar zo erg is het helemaal niet.

Op ongeveer vijftig kilometer voor Segovia, mijn eindbestemming, wordt het duister, de nacht valt denk ik even, maar dat kan niet, het is pas vier uur in de namiddag. De temperatuur is inmiddels met enkele graden gedaald en de wind steekt nog feller op dan tevoren. Onverwachts vallen er dikke regendruppels op het vizier van mijn helm.

Het zal toch niet waar zijn zeker, om hier op die hoogvlakte in “the middle of nowhere” in een onweer terecht te komen, met mijn stalen ros als mikpunt voor de bliksem. Ik geef gas bij, want in de verte achter de heuvels is het lichter. Hoe lang zal de wind dat onweer nog kunnen tegenhouden, denk ik bij mezelf.

Maar het klaart op boven mijn hoofd, en ik zie in mijn achteruitkijkspiegel een bijna zwarte hemel en een bliksemschicht die het landschap achter mij doorklieft. De wind droogt mijn motorjas, en ik rij met droge kleren de parking van mijn hotel in La Lastrilla op. Pfff..

Morgen staat Segovia, dat hier op een boogscheut vandaan ligt,  op het programma.

Maar nu eerst eten en slapen,

H.