zondag 15 oktober 2023 Porto Torres Sardinië

Een foto van iets verderaf…

Ik was vroeg wakker, en kocht twee croissants en evenveel cappuccino’s.

Om exact 5u20 bolde ik de Ferry af en reed richting Porto Torres. Het was zo donker als de nacht, logisch want het wás nacht. Echt “pikkedonker”, ik dook de duisternis in.

Dat maakte het extra spannend op die Italiaanse-Sardiniaanse wegen. De straatverlichting moest hier nog uitgevonden worden. Ik zag enkel het deel van de weg dat verlicht werd door de koplamp van mijn motor.

Het eiland, noch de streek, laat staan de weg was me bekend. Gelukkig waren er tal van verkeersborden, die mijn licht reflecteerden, zodat ik iets kon opvangen van de baan. De bochten kon ik zien op mijn gps, das toch al dat!

En bochten die waren er bij de vleet. Waar blijft die autostrade toch, begon ik te denken.

Er is geen levende kat op de baan, tot ik achter mij motorgeluid en gierende banden hoor. Twee racende auto’s vliegen mij voorbij. Ze zigzaggen bumper aan bumper over de weg. Tja, het is zondagmorgen hé.

Op een gegeven moment draait er een auto voor mij de weg op, ik moet vertragen en laat hem voor mij uit rijden. Ik heb een “roerganger” gevonden. Zeker nog zo’n ouwe vent, want hij rijdt maar zestig per uur, maar beter dan zelf de weg te zoeken tegen zeventig of tachtig.

Ik krijg het koud, en kijk op de thermometer van mijn motor en zie dat deze zes-en-een-halve graad aanwijst. De hoogtemeter op mijn gps geeft 1050 meter. Ik ben in T-shirt en met mijn zomer motorkleren… sinds enkele weken met extra luchtgaten.

Stoppen en mijn windstopper aandoen, ik twijfel verschillende keren. Ik zie nog steeds niets naast de weg, rijd ik door een bos, of langs rotsen, is de zee nog veraf. Het scherm van mijn gps staat in nachtmodus, zodat ik daar ook niets van kan uitmaken.

Hier kan ik niet stoppen… daar mag ik niet stoppen… ginder durf ik niet stoppen…

Ik rijd door een lange rechte tunnel en krijg het warmer, de temperatuur is er 17 graden. Een verademing, daarna blijft het rond de twaalf graden, maar nog te koud.

Na ongeveer tachtig kilometer door de stikke duisternis neem ik een afslag, er is daar een tankstation. Het is verlicht maar het winkeltje is dicht, niet abnormaal om dit uur.

Ik bibber uit mijn broek, figuurlijk dan toch. Ik doe mijn windstopper aan en twijfel voor mijn pyjamabroek, maar die zit te ver opgeborgen. Ik tank mijn bak vol en vervolg mijn weg.

Tegen zeven uur wordt het licht, en ik zie de zon opkomen, prachtig!

Bij het volgende dorp is de weg tijdelijk versperd door een grote kudde schapen met vier of vijf honden en twee herders.
 

Deze honden zijn getraind om hun kudde te beschermen en te verdedigen tegen al wat vreemd is.

Ik blijf er een hele tijd achter, tot ze het dorp hebben verlaten. Wanneer één van de herders teken doet dat ik mag doorrijden, passeer ik er traagjes naast.

Twee van die honden vinden blijkbaar dat de aanval de beste verdediging is, en springen en dansen gevaarlijk rond mijn motor. Ik stamp ernaar, met tot tweemaal toe een gat in de lucht.

Enkele honderden meters verder stop ik naast de weg en leg mijn motor stil. Ik wil absoluut van dichtbij een foto nemen van die schapen met hun entourage.

Die ene hond ziet mij en komt naar me toe gelopen. Braaf beestje, braaf beestje, zeg ik. Het wordt een foto van iets verder af.

Sardinië is een prachtig land bij klaarlichte dag, en het is ook aangenaam cruisen door de bochten. De wegen zijn goed, en de grote gaten en wegverzakkingen van Sicilië en het vaste land blijven uit.

In het oosten priemt de zon door het wolkendek, maar in het westen waar ik naartoe moet, hangen er dikke donkere wolken. Is de eerste echte regenbui sinds mijn vertrek in de maak, vraag ik me af.

Maar in de loop van de voormiddag klaart het op en hebben we 22 graden bij een heldere hemel.

Ik schrijf dit terwijl ik zit te wachten, met mijn gat op de stoeprand van een klein gebouw bij de aanlegsteiger in de haven van Porto Torres.

Onze boot is inmiddels gearriveerd en is bezig te lossen. Nog “efkes” en we mogen erop.

Mijn laatste dag op Italiaans grondgebied, morgen wordt het Viva España.

Barcelona, here we come!

H.