Woensdag 4 oktober 2023 Tunis Tunesië

Parfum l’amour du samedi soir,

Zoals dat in elke Noord-Afrikaanse stad het geval is, wordt je ook hier in Tunis aangeklampt door zogenaamde “gidsen”.

Heel vriendelijke gasten, die vragen waar je vandaan komt, en daar dan heel toevallig ook ooit geweest zijn, of er een vriend of ver familielid hebben wonen.

Ik heb me vandaag hier in de Medina bewust laten “inpakken”.

Mijn gids liep voor me uit, in een voor mijn doen, redelijk hoog tempo. Mijn pas gewassen T-shirt was al snel even nat als toen ik het gisterenavond op het balkon van mijn hotelkamer te drogen had gehangen.

Hij heeft me wel mooie dingen laten, daar in die straatjes van de Souks.

Hij vertelde ook dat hij helemaal niet “mechant” was,  maar een eerlijk man is. Ik vroeg hem of er dan hier “mechants” waren.  Oh Monsieur, sprak hij diplomatisch, die zijn er over de hele wereld, toch?

Dan kwam de lang verwachtte aap uit de mouw. Hij had een parfumerie winkeltje samen met zijn zogenaamde cousin. En niet zo maar een, nee enkel met natuurlijke produkten, geen alcohol of chemie, zei hij er nog bij.

Den truk: Omdat ik hoogst waarschijnlijk niet meer zonder hulp uit die doolhof van straatjes zou geraken, moest ik wel met hem mee naar zijn winkel.

Daar was dan zijne “cousin”. Een erg vriendelijke, kleine en ietwat rondbuikige man, die me begroette met een stevige handdruk, en me een stoel aanbood. Ik ging zitten en hij begon me daar rond mijn oren te slaan, figuurlijk althans, met allerlei parfums, van bad- over aftershaves tot liefde opwekkende geuren en nog veel meer. Hij hield maar niet op.

Om er vanaf te zijn, vroeg ik of hij iets specifiek had voor vrouwen. Oui Monsieur, wij noemen dat “cactus”. Ik zei, ja maar dat pikt hé. Non-non-non, sprak hij, de grap niet begrijpend, dat is heel zacht, hier ruik maar, en hij deed een vleugje op mijn hand.

Ik kocht een flesje “cactus”. Als je er twee koopt krijg je er een derde gratis bij, kwekte hij. Bon, geef dan maar dat “L’amour du samedi soir”, zoals hij dat eerder had genoemd.

Dat is dan 60 dinar, monsieur. (bijna 20€). Das dan toch een prijs met gids inbegrepen, dacht ik, maar zei het niet. Ik kon net passen, het waren mijn laatste.

Ik had niks meer voor de gids. Oh Monsieur c'est pas grave, ik begeleid je wel naar de geldautomaat hier op de hoek. Erg vriendelijk van u zei ik, maar mijn bankkaart ligt op mijn hotelkamer. Encore mille fois merci Monsieur, riep ik nog.

Daar kun je natuurlijk niet van leven, maar hij zal zijn procentje wel gekregen hebben van zijne cousin. Sinon, tampi…

Deze middag ben ik, hier op de Boulevard in de schaduw van de bomen, aan een krakkemikkig tafeltje met bijhorende stoel, een escalope met frieten gaan eten.

Wel iets anders samengesteld dan bij ons, het vlees was al voorgesneden en er waren behalve mayonaise , nog twee roodkleurige sausjes bij.

Ik heb veiligheidshalve, met het tipje van mijn vork een ietsje-pietsje op mijn tong gedaan. Zo pikant, dat kun je niet beschrijven. Dat brandt los door je maag, als het al niet eerder uwe slokdarm heeft vernietigd. Geen West-Europeaan overleeft dat.

Voor de rest niks op af te keuren, zeker niet op de prijs, 25 dinar of 8 euro, cola en café-au-lait inbegrepen.

Over prijzen gesproken, hier in Tunesië is het over het algemeen wel duurder dan in Algerije. Zeker wat de benzine betreft, die kost hier 85 eurocent. In Algerije tank je voor 30 eurocent per liter. Voltanken maar....

Morgenavond, verlaat ik deze toch wel aantrekkelijke stad en neem de ferry naar Palermo.

De maffia mag me welkom heten, of niet?

H.