Cerro Sombrero Chili, zondag 19 januari 2020.

Waar we het bootje namen ...

Het ontbijt van deze morgen was iets minder Spartaans dan gisteren, omdat er geen confituur meer was. ;-). En ik aldus het gebroken toastje aan elkaar moest smeren met alleen maar boter. Ik hield het bij eentje en dronk daarbij een tas chocomelk met veel suiker om de rare smaak een beetje te verdoezelen.

Bij het vertrek zag een pienter oog van één van de motards dat de as van onze trailer naar achter was verschoven en dat de bladveren aan dingelen lagen.  Met de hulp van enkele handige Harry’s, wat hamer geklop en een nieuwe bout werd het vrij snel opgelost.Met een klein uurtje vertraging gingen we de baan op.

Voor vandaag stonden er 500 km genoteerd in het roadbook, met inbegrip van de overzet naar  Vuurland. 

Bij de eerste koffiestop , na 150 km mooie baan, deed ik mezelf tegoed aan een heerlijke tas “café con leche” en at ik de beste “medialuna” ooit. Spartaans ontbijt voorgoed vergeten, en bakkerij Manus mag nog even wachten ;-).

Bij de traditionele “stempelkermis” bij de grensovergang naar Chili waren er geen noemenswaardige moeilijkheden, en de plichtplegingen verliepen vlot.

De wind bleef ons echter tarten, en was vandaag nog sterker dan de afgelopen dagen. Gelukkig hadden we goede wegen, maar dat nam niet weg dat we bij wijlen letterlijk naar de andeze kant van de weg werden geslagen telkens er een rukwind opstak. Dit verplichtte ons om de snelheid te minderen, zeker wanneer er een tegenligger in het zicht kwam.

We bereikten de piepkleine ferryhaven van Punta Delgado rond 5 uur in de namiddag, maar wegens het stormweer voeren er geen boten uit.

We doodden de tijd met koffie en gebak in het plaatselijke cafetaria, dat tengevolge van het niet uitvaren van de ferrys, in korte tijd overvol liep.

Het werd bang afwachten, want niemand kon vertellen wanneer de boten konden varen.

Om 10 uur sloot het cafetaria onverbiddelijk zijn deuren en stonden we op straat. Het was koud maar gelukkig regende het niet. De automobilisten en hun passagiers  namen plaats in hun wagens. Wij zochten beschutting tegen de wind achter het gebouw.

Om 11 uur kwam het verlossende nieuws en konden we even later de ferryboot oprijden.

Bij het afvaren kraakte de boot als een oude kar op houten wielen en sloegen de golven over het achterdek waar wij onze motoren stonden recht te houden. Al snel kon ik samen met Virgil, onze Amerikaanse metgezel, beschutting zoeken onder een stalen trap, en lieten we onze motoren voor wat ze waren.

Na een goed half uur varen bolden we aan land en 45 km later reden we de parking op van ons hotel  in Cerro Sombrero. 

Het is intussen 1u15 wanneer ik deze pen neerleg.

Slaap zacht !