Dinsdag 3 oktober 2023 Tunis Tunesië.

Moeten er nog ergens stempeltjes gezet worden?

De dag begon goed, dat kon echter niet gezegd worden van de avond daarvoor.

In ’t kort, toen ik gisterenavond in Annaba aankwam vond ik het hotel, dat ik uit noodzaak voor de Algerijnse Autoriteiten, had moeten reserveren, niet. Ik belde en kreeg de manager aan de telefoon, die me doodleuk vertelde dat het helemaal volgeboekt was. Grrr…

Mevrouw Boeking had meer dan twee maanden voordien voor deze reservatie gezorgd, en ik had de bevestiging ervan gekregen. Er volgt een verhitte discussie met die manager. Maar vol is vol zeker hé!

Het was intussen donker geworden en ik bevond me niet direct in de properste buurt van de stad. Niet geklaagd, ik vond snel een ander hotel met ondergrondse parking in het centrum van de stad. Mijnheer Goegel leidde me er feilloos naartoe.

Met Mevrouw Boeking heb ik nog een eitje te pellen wanneer ik terug in Europa ben (telefoneren van hieruit is duur en mijn eSIM-kaart is alleen voor internet geschikt).

El Majestic is een hotel met een even prachtige naam, maar helaas met een karig ontbijt. 

Ik wou Annaba eens van dichtbij zien, en zette een stip op Google Maps aan de kust even buiten de stad. Maar ik zal het mondaine deel gemist hebben, want deze kustlijn wordt ontsierd door een lelijke bovengrondse pijpleiding, en nog wat verderop staan er appartementen dat alle verbeelding tarten. Hier wil je niet op vakantie komen laat staan wonen. (foto).

Ik volgde nog een hele tijd de kustweg en zag naast de weg, landinwaarts de echte sloppenwijken van deze stad. Ocharme die mensen, of och arme mensen, kies maar. Je zou voor minder in een rubberbootje richting Europa stappen.

Na een vijftigtal kilometers kwam ik aan de grens met Tunesië. Ik hield mijn hart vast…

En ja, weer hetzelfde liedje, maar dan tweemaal. Eerst de Algerijnse politie, dan de Algerijnse douane, daarna de Tunesische politie en dan als afsluiter de Tunesische douane. En maar papieren invullen en stempels zetten… tjektjak… tjektjak… tjektjak…tjektjac…Die mannen kikken daarop.

Allé, na 2,5 uur “cruisete “ik over de Tunesische wegen langs prachtige landschappen.

Tot… patat. In een bocht slipte mijn achterwiel onderuit en ik kon mijn machien niet meer  rechthouden. Ik tuimel over de weg en beland aan de overkant in de berm. Wanneer ik rechtkruip zie ik dat mijnen BMW aan de andere kant in tegenovergestelde richting in de berm half onder de vangrail steekt. Ik moet hulp vragen, want alleen krijg ik hem er niet uit.

Ik hield een auto staande, en de hulpvaardige man hielp mijn motor recht. Niets aan de hand, alleen mijn jas is stuk en mijn helm goed geschaafd, maar het vizier is gelukkig nog heel.

Hoe komt zoiets toch? Niet door de hoge snelheid of ook niet door een fout maneuver. Maar ik vertrouwde die asfalt van het begin al niet. Die blinkt zo erg, alsof het net geregend heeft, maar dat heeft het in dagen, of weken, zelfs misschien in maanden niet meer gedaan. En dan de combinatie met een nieuwe achterband, die praktisch nog geen bocht gezien had, na al die rechttoe rechtaan wegen van de afgelopen dagen. 

Behalve blauwe vingertoppen van de landing en een afgebroken pinklicht van mijn motor, houd ik er niks aan over.

Na een kleine 300 km zit ik hier in mijn hotel in Tunis dit verhaal te schrijven. 

Ik verblijf hier nog twee dagen. Ik wil de stad eens goed verkennen misschien wel zonder motor deze keer.

Tot de volgende,

H.