Zondag 26 september 2021. Kumanovo Noord-Macedonië.

Met een zak druiven op pad.

Het eten gisterenavond was zoals afgesproken, tomato salad, pork en frieten. Het was goed maar vooral ook veel.

Het plan was om vandaag tot aan de grens met Servië te rijden, amper 200 km ver, zodat ik morgen in minder dan 12 uur Servië kan doorrijden. 

Dat is hetgeen men daar voorschrijft in verband met de Coronaregels, indien je niet over een corona vaccinatiecertificaat beschikt dat is uitgeven door de Servische Overheid, of een PCR test hebt van minder dan 48 uur.

Het ontbijt is om acht uur, had de dame van het hotel, of tenminste de stem uit haar smartphone, me eerder al gezegd. En inderdaad, stipt om acht uur kwam deze dame me verwittigen dat het ontbijt klaar was. Het was zelfs reeds opgediend, spek met eieren, kaas, hesp en brood. De koffie mocht ik zelf kiezen, het werd café americano with milk and sugar.

Voor mijn vertrek deed ik nog een babbel met een motorrijder uit Nieuw-Zeeland, we waren de enige gasten daar.

De grenspost lag amper 200 meter van het hotel verwijderd, en ik moest alleen mijn pas laten zien. Simpeler kon niet. Maar uit ervaring wist ik dat er verderop de douanepost zal zijn van het land dat men binnenkomt. En inderdaad na ongeveer twee kilometer “no man’s land”  was daar de post van de Noord-Macedonische douane. De man in het hokje achter het glas wenkte om naar hem te rijden en begroette me met “Goeiemorgen meneer”. Hoe wist die man dat ik Nederlands praat, dat staat toch niet vooraan op mijn motor en nog minder op mijn voorhoofd, niet? Waarschijnlijk nummerplaat herkenning. Of toch puur toeval?

De verdere conversatie verliep in het Engels. Hij vroeg mijn identiteitskaart en het verzekeringspapier van mijn motor. Naar het coronavaccinatie attest vroeg hij niet, maar omdat dat document, ik had voor alle veiligheid een hardcopie mee, bij mijn motorpapieren zat heeft hij het toch bekeken. Dobre, zei hij en gaf alles terug. Ik kon doorrijden.

Hopelijk verloopt dat morgen voor Servië ook zo soepel.

Even voorbij die grenspost zie ik borden langs de weg die zeggen: “Wine Route 50 km”, ik besluit die te volgen. In het begin zag ik enkel kleine verwaarloosde wijngaards maar naargelang ik opschoot kwamen er meer en meer, maar ze waren niet zo goed onderhouden zoals men dat ziet in Frankrijk.

We zitten midden in de druivenpluk en de boeren, met hun kleine tractoren, rijden aan en af. Ik stop bij een wijngaard, waar men druiven aan het plukken is, en loop tussen de wijnstokken door met mijn fototoestel in de hand. Ik vraag aan de eerste de beste plukker of ik een foto mag maken. Hij doet teken van ja, en ik maak enkele foto’s van hem en van die andere man die eveneens aan het plukken is. Die andere man neemt een plastic zak en knipt vijf à zes druiventrossen af en geeft de zak met de druiven aan mij. Ik ben verrast en neem de zak aan, eerder uit beleefdheid, want ik kan die niet meenemen op de motor of ik moet er eerst wijn van persen ;-).

Bij mijn motor eet ik een hele tros op, en maak zo goed en zo kwaad het kan, plaats in één van mijn motorkoffers voor de rest.

Ik besluit om naar Skopje te rijden, de hoofdstad van het land. Want wanneer je een land bezoekt zonder de hoofdstad ervan te bezoeken doe je dat land oneer aan, denk ik.

Ik stel mijn GPS in “tolwegen vermijden”, maar wat doet die Amerikaan weer, hij stuurt me toch een tolpoort door. Dertig Denar met mijn bankkaart uit mijn broekzak ;-).

Na een vijftigtal kilometers over een erg slechte autostrade, ik moet op het linker baanvak rijden om mijn rug wat te sparen, stop ik bij een “Rest Area”, drink er een echte Illy koffie en geef de druiven aan de bediende in het restaurant. Die kent alle Belgische eerste klasse voetbalploegen. Ik zeg hem, niet zonder trots, dat mijn kleinzoon bij Standard speelt. Ha, Standaard Liège, zegt hij, wow!

Ik vervolg mijn weg richting Skopje. Het is een aangename temperatuur om te rijden, rond de 25 graden, en het landschap vertoont mooie groen-bruin gekleurde heuvels, genieten!

Skopje, de geboortestad van Moeder Theresa. Een stad met vele monumentale standbeelden, zoals dat een vroegere communistische stad past, denk ik. 

Ik drink een Ice thea aan de voet van de “Porta Macedonia” en rijd nog de heuvel op naar de Burcht van Skopje vanwaar ik een mooi zicht heb over de stad.

Mevrouw Boeking heeft voor mij een kamer gevonden in een hotel in Kumanovo, op 10km van de Servische grens, kort bij de autostrade E75 naar Belgrado.

Morgen Servië door en ik hoop te overnachten in Hongarije. 

We’ll see.