Maandag, 27 september 2021. Timisoara Roemenië.

Coronavaccincertificaat? Nooit van gehoord!

De dag begon voor de afwisseling weer met eieren, meer bepaald een omelet met ham, daar nog wat brood bij en een goeie caffè macchiato. Ja, dat hadden ze daar! Ik dronk er nog twee extra, das zoveel cafeïne dan een Red Bull, dacht ik.

Dan de motor op en hop naar de Servische grens. 

Pijlen op de grond en op borden hoog boven mijn hoofd verwijzen me naar een loket van de Noord-Macedonische douane. Maar dat hokje was verlaten, niemand te zien. Ik reed verder, tot bij de volgende douanepost, nog geen 200 meter daar vandaan. De douaniers van deze twee landen zijn letterlijk onder één dak gaan wonen. Geen probleem, die van Noord-Macedonië vroeg mijn motorpapieren en mijne pas. Die van Servië vroeg enkel mijne pas. Corona vaccinatiebewijs, nooit van gehoord!

Het was koud deze morgen, kouder dan ik dacht. Maar al snel kwam de zon opdagen, en ik liet mijn windstopper en warme handschoenen in de motorkoffer.

Alhoewel de zon haar uiterste best deed om de temperatuur boven de 15 graden te duwen, het lukte haar niet.

Na vijftig kilometer hield ik het niet meer uit in mijn “Griekse temperatuur" kledij. Dan maar stoppen op een parking om de windstopper en mijn warme handschoenen aan te trekken. De nieuw aangelegde parking was leeg op vijf Toi-Toi toiletten en één motard na. Het was een Hongaar die ook van Griekenland kwam en nu naar huis reed. Hij had een nieuwe BMW R1250GS uitvoering HP, bij. Mooie machine !

De windstopper en de handschoenen deden deugd, maar niet voor lang. Al snel kreeg de zon toch vat op de koude, en de temperatuur steeg al rap boven de 25 graden. "Changing clothes again".

We reden zo’n 250 km naar het noorden, de groen-bruine heuvels hadden plaats gemaakt voor hoge bergen.

Daarna werd het landschap weer vlak en hadden de bergen plaats gemaakt voor “duizenden” hectaren maisvelden. Soms reeds geoogst soms overrijp. Servië is een belangrijke speler op gebied van export van mais.

In Smederevo verlaten we de E75 en steken de Donau over, om langs soms erbarmelijke wegen naar Vrsac te rijden, een stadje op een kleine twintig kilometer van de Roemeense grens. 

Omdat telenet Mijnheer Goegel en Mevrouw Boeking op non-actief had gezet, ik was wat overdreven tewerk gegaan met dataroaming de vorige dag in Noord-Macedonië, zocht ik een café op voor de wifi, zodat Mevrouw Boeking een hotel kon boeken, das haar job! Het hotel ligt in Timisoara in Roemenië, ongeveer tachtig kilometer verderop. Ik post nog snel enkele postkaarten voor mijn kleinzoon zijn wedstrijd, want het is al redelijk laat en in het donker rijden in een vreemd land, dat is te vermijden.

Een grens passeren naar een EU land, als Belg zijnde, is normaal geen probleem. Ware het niet dat bij de Servische douane het internet is uitgevallen, hetgeen meer dan een half uur vertraging opleverde. Bij de Roemeense douane verloopt het vlot. Oh ja, het coronacertificaat waar iedereen het zo over heeft. Wordt niet naar gevraagd.

De duisternis begint zijn intrede te doen. De auto’s die uit tegenovergestelde richting komen rijden reeds met hun kruislichten aan. We(*) worden ingehaald door twee Nederlandse motorrijders, een man en een vrouw, denk ik. Ik besluit hen te volgen, maar ze rijden iets te snel voor mij, ik laat begaan. Gelukkig is de zon er nog om de duisternis op afstand te houden.

Ik bereik mijn hotel nog voor het helemaal donker is. Afgelegde weg: 525 km.

Ik zoek te voet een restaurant in de buurt op om nog iets te eten, ja waarom ga je anders naar een restaurant?

Achter de hoek is een Take Out pitazaak maar je kan er ook “in” eten. De jonge dame achter de toog verstaat weinig of niets Engels en ik spreek helemaal geen Roemeens. Ik bestel een pita, maar krijg een pizza. Das ook niet slecht! Het is een gezinspizza denk ik, en ik geef de helft aan een onfris uitziende Roemeen. Die me zéér overmatig bedankt. Me ni kussen hé, mompel ik achter mijn mondmasker.

Slaap zacht!

(*) we, dat zijn Mijnheer Goegel, Mevrouw Boeking en ikzelf.