Zaterdag 25 september 2021. Doirani Griekenland.

We wachten af, we wachten af...

Nadat deze morgen mijn vrienden motards van Meeusen Motoren, één voor één richting Athene Airport zijn vertrokken, waar hun motoren op transport gaan, en zij zelf naar Zaventem vliegen, heb ik rustig mijn tijd genomen om me in mijn motorkledij te steken en het noorden op te zoeken.

Zodoende hebben wij, dat zijn Mijnheer Goegel, Mevrouw Boeking en Ikzelf, vandaag onze eerste “stappen” richting thuis gezet.

Vanuit het Aigly hotel in Arachova ging het nog redelijk bergop, tot bijna 3000 meter, zo werd me verteld. Het waren spectaculaire uitzichten over de bergen en dalen. Helaas geen foto’s omdat er geen mogelijkheid was om veilig te stoppen langs de baan. Doeme toch!

Na die bergtrip besloot ik om de autostrade A1 te nemen richting Thessaloniki. Ik wist intussen dat men in Griekenland de “peage” op voorhand moet betalen, dus bij het oprijden van de autostrade. In het verleden had ik reeds enkele keren moeten afstappen om mijn portefeuille uit de motorbak te nemen, en alzo achter mij een kleine file veroorzaakte. Gelukkig zijn de Grieken kalme mensen.

Dus ik met mijn bankkaart in de zak van mijn motorbroek naar het tolhokje, dat tussen haakjes, onbemand was. Wat bleek, ongelooflijk toch, je kon er alleen betalen met geldstukken of biljetten, echt waar. Dus afstappen, handschoenen uit doen, mijn portefeuille nemen en het geld, 40 cent, in het bakje gooien. Gelukkig stond er deze keer maar één iemand achter mij.

Vooraleer ik terug opstapte, ik moest mijn handschoenen nog terug aandoen, groette ik die chauffeur met een Oosters knikje en met mijn handen gevouwen in gebed, als dank voor zijn geduld. Ik heb de uitdrukking op zijn gezicht niet gezien, omdat ik me een beetje schaamde en sneller dan normaal op mijn motor sprong, sprong is hier niet het juiste woord, en vertrok.

Na die rit door de bergen werd het landschap zo plat als de voorkant van Justine Henin, maar na nog eens 100 km werd het heuvelachtiger en moest ik ongewild denken aan de rondingen van Kim Clijsters, om maar in het tennismilieu te blijven.

We reden door enkele kilometerslange tunnels, dit wil zeggen dat het meer en meer bergachtig werd. Geen vergelijking gevonden ... Een deel van deze A1 volgt de kustlijn richting Thessaloniki, echter zonder dat je de zee daadwerkelijk kan zien.

Voor Thessaloniki houd ik links aan, richting de grens met Noord-Macedonië. Het landschap hier is erg heuvelachtig, zonder dat je kan spreken over bergen.

In tegenstelling tot hetgeen we de afgelopen dagen in de Penoponnesos zagen, wordt er hier echt aan landbouw gedaan. De olijfgaarden zijn helemaal verdwenen. De akkers worden bewerkt, maar zijn momenteel leeg omdat de gewassen gemaaid zijn, en er enkel stoppelvelden te zien zijn.

Om een onderkomen te vinden voor de nacht heb ik beroep gedaan op mijn reisgezel Mevrouw Boeking, terug na een week technische werkloosheid, vond ze een schamel hotelletje bij de Noord-Macedonische grens. De inrichting doet me denken aan de jaren '50. Het contrast met vorige week is reusachtig en het avontuur komt weer bovendrijven.

Het hotel ligt vlak bij een meer dat voor de helft op het grondgebied van Noord-Macedonië ligt. Volgens Mevrouw Boeking zou ik een mooi uitzicht hebben over dat meer, maar dat was waarschijnlijk in de jaren vijftig, want er staat nu een dikke boom voor mijn raam.  

Ik heb hier eten besteld, de gastvrouw spreekt geen woord Engels, maar spreekt in haar telefoon in het Grieks en ik hoor de vertaling in het Engels. Ik eet dus tomato salad, pork and patat. We wachten af…

Morgen Servië, als ik er binnen mag met mijn EU covid certificaat, we wachten af… weeral.

Tot de volgende,