El Calafate Argentinië (2), zaterdag 18 januari 2020.

Een Spartaans ontbijt, waarom niet …

We hadden al een continental ontbijt gehad, ook al een Spaans en een Argentijns en gisteren zelfs een Frans ontbijt.

Vandaag kregen we een “Spartaans” ontbijt. Koffie die waarschijnlijk reeds meer dan een week opgewarmd wordt en er uit zag als blackvernis, poederchocomelk met de kleur van zwarte koffie en de smaak van stopverf. Niet dat ik ooit stopverf heb gegeten, maar het ruikte ernaar. “Vers” fruit dat meer dan een week geleden gesneden was en de kleur had van dor gras. Het brood dat uit elkaar viel na het roosteren, maar toch weer aan elkaar kon gekleefd worden met de vergeelde boter of de ranzige confituur.

Gelukkig had ik een goed bed en was het goed weer deze morgen J.

We reden 70 km over een asfaltbaan die ongeveer parallel loopt met het Lago Argentino, waar ook ons hotel niet ver vanaf ligt. Dat meer is met zijn 1.415 km2 (de helft van de provincie Antwerpen) het grootste van Argentinië.

We reden het nationaal park Los Glaciares binnen, om er de Perito Moreno gletcher te bezoeken. De geweldige ijsmassa van deze gletcher (5km bij 30 km en 60 meter dik), verplaatst zich ongeveer 1 à 2 meter per dag, wat een enorm gekraak met zich meebrengt dat mijlenver te horen is.  Door die verplaatsing  storten er grote ijsblokken in het meer, die daar dan blijven drijven en uiteindelijk zullen smelten.

Met de boot konden we slechts tot op 400 meter van de gletcher komen, wegens het gevaar van rondspringende stukken ijs.

Maar er vielen geen ijbrokken in het meer toen we daar waren, misschien was de ijskapper van dienst wel met verlof die dag, het was immers zaterdag.

Een sandwich-lunch op een bank bij het meer deed deugd, na dat “verkwikkend” ontbijt van deze morgen.

Ik houd mijn hart vast voor morgenvroeg, want we verblijven nog een nacht in dat hotel.

Hasta la proxima,